Mick’s omdedagboek #7

Hoe is het voor een verslaafde in herstel om te leven en te functioneren met de Corona-crisis? Voor Castle Craig houdt ervaringsdeskundige en journalist Mick Boskamp de komende tijd een speciaal Omdedagboek bij. Dit is deel 7, waarin Mick in het RTL Nieuws zit.

Zaterdagochtend werd ik gebeld door een 035-nummer en inmiddels weet ik dan bijna zeker dat een omroep in Hilversum wat van me moet. In dit geval was het een vrouwelijke redacteur van RTL Nieuws, die vroeg of ik voor de editie van half acht iets wilde vertellen over verslaafd zijn in tijden van corona. Toen ik vroeg hoe ze op mij waren gekomen, vertelde de redacteur dat ze via Facebook mijn Omdedagboek voor Castle Craig had gevolgd. Ik voelde me vereerd, ook namens CC, en ik zei ‘ja’.

Die ochtend had ik toevallig (hoewel, zo toevallig was dat niet) op de site van de Telegraaf het artikel ‘Coronatijd extra riskant voor stille verslaafde’ gelezen, waarin stond dat door de spanning en over een tijdje misschien wel werkloosheid verslaafden verder verstrikt konden raken in een wereld van drank, drugs, gokken of een andere verslaving. Ik dacht terug aan het einde van de vorige eeuw toen het ogenschijnlijk heel erg erg goed met me ging, privé en op het werk, en ik toch actief verslaafd was. En ik kon niet anders dan concluderen dat je geen Corona nodig hebt om toch af te glijden in die wereld van drank, drugs en anderszins.

Om twee uur ’s middags had ik met de ploeg van RTL Nieuws afgesproken in het oudste stadspark van Dordrecht, het mooie Park Merwestein. Het zonnetje scheen, de cameraman en de reporter waren precies op tijd, het kon niet anders dan dat het een genoeglijke middag werd. En dat klopte. Gezeten op een bankje met een zee van ruimte tussen ons in, vroeg de reporter interessante vragen.

Toen hij vroeg of ik als geheelonthouder trek had om te drinken of drugs te nemen, citeerde ik min of meer mijn eerste Omdedagboek aflevering, waarin ik had geschreven dat als je goed in herstel zit, je echt een streepje voor hebt op de meeste mensen. En ik somde op waarom. Omdat je als verslaafde in herstel gewend bent om te vechten tegen een onzichtbare ziekte en dat een lockdown geen geheimen voor je kent. Tenslotte had ik vierenhalve maand ‘opgesloten’ gezeten in Castle Craig Schotland, achteraf de beste tijd van mijn leven.

Ook vroeg de reporter voor welk type verslaafde dit wél een moeilijke tijd was. Ik vertelde dat ik me kon indenken dat de actieve verslaafde, die heimelijk gebruikte en een gezin had, misschien nu tijdens deze softe lockdown eerder met de billen bloot ging. Dat er spanningen zouden kunnen ontstaan, maar dat het misschien tegelijkertijd ook een zegen was voor deze persoon, want nu kon hij of zij er wat aan gaan doen. Secrets keep you sick, was niet voor niets een bekend gezegde in fellowship.

Ook wilde de reporter dat ik vertelde over wat ik deed. Over mijn artikelen over verslaving en herstel. Over de hulp die ik andere verslaafden bood. En waarom dat voor mij belangrijk was in mijn herstel. Om onbezoldigd de boodschap van herstel door te geven aan anderen. Na een uur ging ik met een tevreden gevoel terug naar de woning van mijn vriendin. Het kon niet anders dan dit een goed item ging worden. Maar ook hier, zoals zovele keren daarvoor, had ik weer niet gerekend op hoe moeilijk de verslavingsdynamiek is uit te leggen aan mensen.

Wat ik ’s avonds terug zag, was in de verste verte niet wat ik ervan verwacht had. Wat mijn aandeel betrof was het item teruggebracht tot een aantal zinnen die in mijn optiek niet al te veel hout sneden. Maar één ding: ik was wel uniek, want ik werd geïntroduceerd als ex-verslaafde. Wat dat betreft was het mij als enige ter wereld gelukt om te genezen van mijn verslavingen. Trots!