Mick’s omdedagboek # 20

Hoe is het voor een verslaafde in herstel om te leven en te functioneren met de Corona-crisis? Voor Castle Craig houdt ervaringsdeskundige en journalist Mick Boskamp de komende tijd een speciaal Omdedagboek bij. Dit is deel 20. Over gedragsverandering.

De horror begon toen ik op vrijdag 8 mei van mijn vriendin in Dordrecht naar mijn woning in Zandvoort reisde. Hoewel ik voor mijn eigen website veelvuldig in mooie wagens rijd en daar over schrijf, bezit ik zelf geen auto en doe ik tussendoor alles met het OV. Na acht weken me te hebben ondergedompeld in de tender loving care van mijn lief, was het zo zoetjesaan tijd om te kijken hoe mijn mannengrot erbij stond. In de vorige aflevering heb ik het daar al uitgebreid over gehad. En ik zou nog terugkomen op mijn treinreis naar Zandvoort. Bij deze. Houd je vast.

Omdat de dienstregeling nog voor geen meter klopte, hetgeen keurig was gecommuniceerd door de NS, reed er van Rotterdam CS naar Den Haag Laan van NOI geen trein en moest dat stuk per metro worden afgelegd. Die metro was goed vol. Met mensen die achter, voor en naast elkaar zaten en waarbij de anderhalve meter regel met voeten werd getreden. Maar in in de trein van Den Haag naar Heemstede-Aerdenhout was het gewoon griezelig. In de hele coupé waar ik zat, kon geen mens meer bij. Alsof de afgelopen acht weken niet bestaan hadden.

Dat is wat er gebeurt als regels niet duidelijk zijn. Ik ga daar hier niet dieper op in. De boodschap dat de Corona-maatregelen van geen kant kloppen, wil ik hier niet verkondigen. En over handhaving en de boetes, die soms echt bespottelijk zijn, ga ik het ook niet hebben. Wat ik wel kwijt wil, is dat de regels voor verslaafden die in herstel zijn, aan duidelijkheid niets te wensen overlaten. Clean en sober zijn betekent dat je geen enkel middel meer gebruikt. Daarbij geldt ook de spreuk: 1 (nemen) is teveel en 1000 (nemen) is nooit genoeg. Daar hoeft geen enkel misverstand over te bestaan.

En waarom is die duidelijkheid zo belangrijk? Omdat het al moeilijk genoeg is om een gewoonte – het Engelse habit staat niet voor niets ook voor verslaving – af te leren. Daar hoort een gedragsverandering bij. Laatst las ik een stuk over een gedragsdeskundige die somber was over de houdbaarheid van de Corona-regels op de lange termijn. Ze legde uit dat er twee dingen nodig zijn om dergelijke maatregelen lang vol te houden; weten wat je moet doen, en het gevoel van dreiging dat de noodzaak duidelijk maakt.

Nu de dreiging van Corona teruggedrongen wordt (aanmerkelijk minder besmettingen, minder zieken op de ic) zullen mensen zich dus steeds minder aan de regels houden. Want zei ze: ‘Mensen zijn gewoontedieren. We vervallen snel weer in oude patronen.’   Wat dat betreft hebben verslaafden in herstel een voorsprong op de niet verslaafden. We weten wat we moeten doen. Die ene niet nemen en ons gedrag veranderen. Om over die dreiging dat verslaving een dodelijke, chronische, ongeneselijke ziekte is, nog maar de zwijgen.