Mick’s omdedagboek #19

Hoe is het voor een verslaafde in herstel om te leven en te functioneren met de Corona-crisis? Voor Castle Craig houdt ervaringsdeskundige en journalist Mick Boskamp de komende tijd een speciaal Omdedagboek bij. Dit is deel 19. Over anti-liefde.

Na 7 weken bij mijn lief in Dordrecht in quarantaine te zijn geweest, ging ik met het OV terug naar mijn woonplaats Zandvoort. Over die reis wil ik het de volgende keer hebben. Laten we bij deze les blijven. Toen ik thuis kwam en mijn vier tassen vol spullen had neergezet, keek ik om me heen en dacht: ‘Dit is ook wel prima!’ Had ik het dan niet fijn gehad bij Dymphna (zo heet mijn Dordtse)? Ik had het meer dan fijn gehad! En misschien daarom ook keek ik er naar uit om met mezelf te zijn.

Er zijn echt nog wel aandachtspuntjes in mijn leven. Zo ben ik nog steeds een uitsteller (en aansteller) en heb ik ook angst voor confrontaties. Maar als ik dan naar mijn liefdesrelatie kijk, dan ontdek ik dat ik echt serieuze vorderingen in mijn herstel heb gemaakt.

Jaren geleden, toen ik nog niet eens wist wat herstellen van verslaving inhield, laat staan dat het een essentieel onderdeel van mijn leven zou worden, dacht ik dat alle liedjes over gebroken liefdes het oude normaal waren. Can’t live if living is without you, Can’t live without your love and affection, How am I supposed to live without you?; al die liedjes gaan erover dat het leven geen zin heeft als de vrouw of man van je leven niet in je leven is.

Maar de afgelopen jaren leerde ik dat iemand nodig hebben om je heel te voelen, geen liefde is, maar parasitisme. Er is dan geen keuze, geen vrijheid in je relatie. Het is eerder een kwestie van noodzaak dan van liefde. Liefde is de vrije keuze. Wat ik nooit begreep (of misschien niet wilde begrijpen) is dat twee mensen alleen van elkaar houden als ze heel goed in staat zijn zonder elkaar te leven.

Ik ben het grootste gedeelte van mijn leven afhankelijkheid geweest van een levenspartner. En afhankelijkheid is niets anders dan het onvermogen om je heel te voelen en om adequaat te functioneren zonder de zekerheid dat iemand actief wordt verzorgd door een ander.

Ik had het zo druk met bemind te worden dat ik geen energie meer had om lief te hebben. Het was alsof ik een innerlijke leegte in me voelde, een bodemloze put die schreeuwde om gevuld te worden, maar die nooit helemaal gevuld kón worden. Ik had altijd het gevoel dat ‘een deel van mij ontbrak’. Daarom kon ik ook moeilijk lange tijd met mezelf zijn en voelde ik me al snel eenzaam.

Maar in herstel ontdekte ik wie ik werkelijk was. Ik ontdekte dat die afhankelijkheid geen liefde is, maar juist anti-liefde. Die voortkomt uit het falen van ouders, in dit geval een vader, om lief te hebben en het zet het falen voort. Het voedt infantilisme inplaats van groei. En het vernietigt relaties inplaats van dat het opbouwt.

Toen ik afgelopen vrijdag thuis kwam, in een woning die nog lang niet af is en waar nog veel aan gedaan moet worden (had ik het al over uitstellen gehad?) en ik me bedacht dat het prima was om weer een tijdje op mezelf te zijn, zei ik hardop: ‘Honey, I’m home!’ Daarna schoot ik in de lach toen ik me realiseerde dat ik het niet tegen de vrouw had waar ik zo van hou, maar tegen mezelf.

Het leven in herstel is mooi.