Mick’s omdedagboek #18

Hoe is het voor een verslaafde in herstel om te leven en te functioneren met de Corona-crisis? Voor Castle Craig houdt ervaringsdeskundige en journalist Mick Boskamp de komende tijd een speciaal Omdedagboek bij. Dit is deel 18. Over de troubadour van Castle Craig.

De afgelopen weken zijn we dagelijks platgebombardeerd met cijfers. Corona cijfers. Van mensen die het virus hadden, van mensen die waren opgenomen op intensive care, van mensen die waren overleden. In het begin schrok je daar van. Maar na een tijdje werden die cijfers gewoon wat ze zijn en niet meer dan dat. Cijfers. En toen op een dag kreeg Corona opeens een gezicht. Een bekend gezicht.

Dat gebeurde toen ik van een fellow uit Schotland de link naar een korte docu van de BBC kreeg gemaild. In die docu waren opnames te zien die waren gemaakt in een Schots hospitaal. Tergen het einde van die docu kwam een patiënt in beeld, een doodzieke man, die moeilijk uit zijn woorden kwam. Het leek alsof hij nauwelijks adem kreeg. Ik herkende hem wel, maar hij leek in de verste verte niet op de man die ik kende en nooit meer zou vergeten.

Elke vrijdagavond in Castle Craig Schotland werden we getrakteerd op muziek. In de grote zaal van het kasteel werden de stoelen zo gezet dat ze in de richting van het geïmproviseerde podium stonden. En altijd trad daar maar één artiest op: senior staff nurse Guy Heath. Met zijn gitaar en markante stemgeluid en met evergreens als Bad Bad Leroy Brown toverde hij week na week een glimlach op onze gezichten, ook al viel er soms na de zoveelste confrontatie met jezelf weinig te lachen.

Later zag ik hem wekelijks in het kasteel op de maandagavond waar hij probeerde om een groep rokers te laten transformeren in niet-rokers. Deze meetings waren weliswaar facultatief, maar Guy maakte er geen theekransje van. Hij liet ons hard werken, met als resultaat dat ik op 5 november 2013, de dag dat ik 56 werd, mijn laatste sigaret uitmaakte. Sindsdien heb ik nooit meer gerookt. Guy is daar mede verantwoordelijk voor en daar zal ik hem altijd dankbaar voor blijven.

De kracht en rust die ik toen zag bij Guy waren compleet verdwenen toen ik hem in die docu in dat Schotse hospitaal zag liggen. De stem van de reporter vertelde dat de man in het ziekenhuisbed aan de beterende hand was, maar daar was nog weinig van te merken. Guy leek wel 25 jaar ouder, zo broos, oud en slecht zag hij eruit. Ik schrok er enorm van. Dit was de eerste, zwaar zieke Corona patiënt die ik in goede doen had meegemaakt en wat een gruwelijk verschil tussen toen en nu was het. Guy moet van schokbeton zijn, want van de week zag ik gelukkig een recenter filmpje van hem, waarin hij weer grapjes kon maken en weer – Godzijdank – herkenbaar was als Guy.

Als mensen in mijn omgeving beweren dat Corona hetzelfde is als een griepje, dan hoef ik maar aan de beelden van Guy te denken in dat Schotse ziekenhuisbed en weet ik wat me te doen staat. Gewoon laten praten en blij zijn dat onze troubadour nog steeds kan zingen.