Mick’s omdedagboek #14

Hoe is het voor een verslaafde in herstel om te leven en te functioneren met de Corona-crisis? Voor Castle Craig houdt ervaringsdeskundige en journalist Mick Boskamp de komende tijd een speciaal Omdedagboek bij. Dit is deel 14. Over de sloopkogel die woede heet.

Vanmorgen had ik mijn ogen nog niet geopend of ik voelde de boosheid weer als het water in een golfslagbad door mijn lichaam kolken. Gisterenavond, toen mijn vriendin lag te slapen, was ik zo dom om me op Facebook in een discussie te mengen. Les 1 voor een verslaafde in herstel, maar eigenlijk les 1 voor iedereen op deze aardbol: laat je nooit verleiden om je te mengen in een discussie op Facebook of Twitter. In een discussie op social media zijn er geen winnaars, maar alleen maar verliezers, want het gebeurt zelden of nooit dat je met een bevredigd gevoel je laptop dicht klapt.

Deze discussie ging over het opheffen van de lockdown. Mijn tegenstanders vonden dat het lang genoeg had geduurd. En dat het maar eens over moest zijn met die anderhalve meter. Volgens hen was het de hoogste tijd dat het land weer terug ging naar het tijdperk BC (Before Corona). Dat betekende dat de strandclubs en cafés weer open gingen. En dat de voetbalstadions en festivalterreinen weer vol liepen. Want het was allemaal 1 grote conspirary tegen de mensheid.

In één van de reacties vroeg ik aan de tegenstanders of ze zich konden indenken hoe de familieleden van de overleden Corona-slachtoffers zich zouden voelen als ze hun stukjes zouden lezen. Ook daar kwamen alleen maar hatelijkheden en cynische opmerkingen op terug, die mijn ongeloof en woede alleen maar groter maakten. Ik besloot de handdoek in de ring te gooien, want dit had geen enkele zin. Natuurlijk viel ik niet meteen in slaap. Probeer maar de deur naar dromenland te vinden als het bloed door je aderen giert.

Toen ik rond het middaguur – nog steeds opgefokt van de avond ervoor – achter mijn laptop ging zitten, in de hoop dat ondertussen iemand iets vervelends over me had geschreven, kreeg ik opeens een helder moment. Ik moest aan de woorden van Boeddha denken. Die was niet op zijn achterhoofd gevallen. Over boosheid zei hij: ‘Het vasthouden van woede is als het drinken van vergif en verwachten dat de persoon waar je kwaad op bent, sterft.’

In dat opzicht heb ik mezelf jarenlang vergiftigd. Met drugs en met woede.

In het grote AA-boek staat dat wrok meer alcoholisten vernietigt dan wat ook. En toen ik dat voor het eerst las, werd ik – oh, schone ironie – kwaad. Ik dacht bij mezelf: ‘Wat is er mis om boos te zijn? Dat is toch een normale, menselijke emotie?’

Maar gaandeweg kwam ik erachter dat de periodes waarin ik intensiever drugs nam, altijd gerelateerd waren aan implosies van kwaadheid. En waar was ik boos op? Eigenlijk op alles en iedereen. Ik was er een meester in om met de vinger naar anderen te wijzen. En daarbij kwam meteen het ego om de hoek kijken, want hoe kon het zijn dat ik door Jan en Alleman zo respectloos werd behandeld? Respect. Dat is wat ik wilde! En van wie? Gewoon. Van de mensheid in het algemeen.

En gisterenavond wilde ik respect van mensen op Facebook die een andere mening hadden dan ik. Die misschien wel net zo bang en verward waren als ieder ander in tijden van Corona. En die eigenlijk een knuffel misten, zoals we die allemaal missen op dit moment.

Met dat inzicht besloot ik iets vriendelijks, iets aardigs te schrijven onderaan de discussie. Daar kwam geen reactie op, maar dat was prima.

Want vergeven doe je voor jezelf.