Mick’s omdedagboek #12

Hoe is het voor een verslaafde in herstel om te leven en te functioneren met de Corona-crisis? Voor Castle Craig houdt ervaringsdeskundige en journalist Mick Boskamp de komende tijd een speciaal Omdedagboek bij. Dit is deel 12. Over snoepverslaving.

Vorige week liet ik voorzichtig doorschemeren dat ik niet helemaal clean & sober ben. En ik vind wel dat ik hier met de billen bloot moet. Regelmatig krijg ik complimenten dat ik zo open en eerlijk ben in mijn dagboekafleveringen en dat betekent wel dat ik reputaties hoog heb te houden, namelijk die van mezelf en die van Castle Craig. En tot nu toe heb ik aardig weten te verzwijgen dat ik een serieuze snoepverslaving heb. De intelligente lockdown waarin we zitten, helpt daar niet aan mee. Maar daar kom ik zo op. Eerst even een stukje geschiedenis.

Regelmatig vertel ik mijn levensverhaal op bijeenkomsten van herstellend verslaafden en dan begin ik altijd met dat ik in mijn jeugd al eigenlijk wist dat ik anders was dan mijn vriendjes. Als zij een zak snoep hadden, dan konden ze daar een paar uur mee doen. Ik tien minuten. Als ik zoetigheid proefde, dan was het hek van de dam. Geen wonder ook dat ik als zesjarige vaker bij de schooltandarts zat (die had je nog in die tijd), dan in de klas. Ook in dat opzicht is suiker net als hard drugs. Je gebit wordt er niet sterker van.

Nu, 56 jaar later, heb ik nog steeds ten aanzien van snoep de zelfdiscipline van een kleuter. Of beter gezegd: ben ik onherroepelijk verslaafd aan suiker. En zoals ik hierboven al schetste, is die verslaving bijna niet in te dammen tijdens deze Corona-crisis. Daarvoor moeten we even naar een aantal weken terug, toen bekend werd dat we de komende tijd weleens langdurig thuis moesten zitten. Mijn pragmatische vriendin ging in een week tijd driemaal per dag naar een andere supermarkt toe, waardoor ze aan het einde van de rit voor maanden proviand in huis had zonder te hebben gehamsterd.

En hoewel ze zelf geen grote snoeper is, zat er tussen die berg aan boodschappen ook best wel wat heerlijke zoetigheden. Natuurlijk sprak ik mezelf toe, zoals elke verslaafde zichzelf toespreekt. Namelijk met de boodschap dat ik dat snoepgoed volledig aan me voorbij kon laten gaan en dat ik me helemaal zou storten op gezond eten. We zijn inmiddels vijf weken verder. Mijn lief en ik hebben normaal gesproken een LAT-relatie, waardoor ik haar niet elke week zie. Maar al zes weken wonen we door de Corona-crisis onder één dak, te weten haar dak. En we hebben het voor 98 procent helemaal geweldig samen. Die twee procent dat het wat minder gaat, komt door mijn suikerverslaving. Als ze bijvoorbeeld buiten op het dakterras haar planten verzorgt, dan weet ik wat ik moet doen: op mijn tenen op zoek gaan naar het snoep dat ze verstopt heeft.

Toen ik nog verslaafd was aan middelen, kon je het zo gek niet bedenken of ik kwam wel aan mijn drugs of choice. Zo ook in het huis van mijn lief. En als ik iets gevonden heb, zoals butterscotch chocola van Delicata, dan verstop ik die op mijn beurt ergens waar zij die reep niet kan vinden. En is ‘ie op, wat vaak sneller gaat dan ik had gehoopt, dan zorg ik ervoor dat ik de volgende dag boodschappen doe en bij de AH eenzelfde reep koop. Die ik dan op de plek leg waar ik ‘m in eerste instantie heb gevonden. Als ik vervolgens de volgende dag die reep weer wil gaan pakken, dan is íe opeens verdwenen. En dat betekent dat mijn lief me door heeft, waardoor ik overdreven lief tegen haar doe, wat zij weer als heel irritant ervaart.

Nee, het zijn moeilijke dagen voor deze ouwe snoeper…