Mick’s omdedagboek #11

Hoe is het voor een verslaafde in herstel om te leven en te functioneren met de Corona-crisis? Voor Castle Craig houdt ervaringsdeskundige en journalist Mick Boskamp de komende tijd een speciaal Omdedagboek bij. Dit is deel 11. Over jaloezie.

Vanmorgen vroeg kreeg ik een mailtje van een vriendin van me, die ik help met het schrijven van teksten voor haar bedrijf. Anouk doet in luxe haar-extensions die ze levert aan de kapsalons en aan particulieren. De laatste weken heb ik behoorlijk met haar te doen, want door de crisis en de kappers die dicht zijn, heeft ze nauwelijks nog werk. Maar het mailtje bleek hoopgevend te zijn. Sterker nog: ik was meteen klaarwakker van opwinding toen ik het las.

Het mailtje had een bijlage en dat bleek een persbericht te zijn plus afbeeldingen. Wat had die slimmerik gedaan: via haar contacten met extensions-fabrikanten in het buitenland was ze op zoek gegaan naar leveranciers van mondkapjes, beschermende handschoenen, handgel en bijzondere gezichtsbeschermers. Omdat ze voor haar bedrijf KILLON altijd voor de beste extensions gaat, legde ze ook hier de lat hoog en sloot ze een deal met een topleverancier. Waardoor ze haar netwerk aan kappers iets heel bijzonders kon bieden, voor als de salons weer open gingen.

Ik stond echt paf. Wat geweldig! Ik belde meteen om haar enthousiast te complimenteren en te feliciteren. ‘Ja, sorry,’ zei ze. ‘Ik kon je hier niets over vertellen, want ik had een geheimhoudingscontract met de leverancier.’ Ik zei dat ik dat helemaal begreep en alleen maar heel blij voor haar was. ‘Echt waar?,’ vroeg ze. ‘Ben je niet teleurgesteld dat ik je gepasseerd heb?’ Ik vertelde haar dat ik dit persbericht niet beter had kunnen schrijven en dat ik ook geen beter idee had kunnen bedenken. ‘Wat ben je toch een mooi mens,’ zei ze. ‘Geworden,’ zei ik, bescheiden als ik ben. ‘Je had me zes jaar geleden mee moeten maken…’

Toen we ophingen kreeg ik een flashback. Naar zes jaar geleden. Toen ik in de nazorg bij Castle Craig in Den Haag zat en in het safehouse van Pret In Herstel woonde. Op de vele meetings die ik in die periode bezocht, was ik altijd jaloers op de verhalen die ik hoorde van mensen die goed in hun herstel zaten. Van mensen die weer een nieuwe baan hadden en gelukkig in de liefde waren. Die helemaal begrepen wat herstel inhield en na de mindere jaren opeens de zon weer volop zagen schijnen. Ik wilde dat ook en diep van binnen werd ik verteerd door onzekerheid, door angst en door het gevoel volstrekt minderwaardig te zijn. Ik was een loser, ik kon niks, ik had niks en ik zou nooit het geluk vinden.

Maar gaandeweg begon ik te groeien en liet ik gevoelens van jaloezie, onmacht en onzekerheid langzaam los. Zelf merkte ik het niet. Dan hoorde ik van anderen dat ik zo veranderd was in mijn voordeel. Zelf kon ik het nauwelijks geloven en dacht ik dat men dit tegen me zei om me een goed gevoel te geven. Totdat ik het punt bereikte in mijn herstel dat ik het zelf begon te zien. Ik kan je niet vertellen hoe bijzonder dat was. Ik weet nog dat ik op een dag in de spiegel keek en dat ik nog geen halve minuut later mijn spiegelbeeld niet meer kon zien door de gelukstranen die over mijn wangen stroomden. Al die tijd had ik gehuild van verdriet en nu huilde ik van vreugde. Die gelukstranen zagen er hetzelfde uit, maar smaakten anders.
Niet zout, maar zoet.