Mick’s omdedagboek #1

Hoe is het voor een verslaafde in herstel om te leven en te functioneren met de Corona-crisis? Voor Castle Craig houdt ervaringsdeskundige en journalist Mick Boskamp de komende tijd een speciaal Omdedagboek bij.

De afgelopen week had ik merkwaardige dromen, maar die van vannacht spande de kroon. Het was een gebruikers-droom, letterlijk, want deze ging niet over het gebruik van drugs, maar over de gebruikers van drugs. Ik droomde dat verslaafden immuun bleken te zijn voor het Corona-virus. Ik zweer het je. Gisteren had ik einde dag een geshopte afbeelding van Rutte geappt gekregen, waarop hij in zijn torentje achter zijn bureau zat, omringd door toiletpapier. Geintje. Waarschijnlijk daarom droomde ik, dat hij ergens in het verknipte verhaal het volk toesprak met op de achtergrond een stellage vol pakken coke, Narcos-stijl. ‘Ik heb goed nieuws!’, zei hij opgewonden. ‘We hebben het medicijn gevonden!’

Verdrietig werd ik wakker. En niet omdat in real life al die coke – excusez le mot – door mijn neus werd geboord, integendeel: bij de gedachte alleen al werd ik kotsmisselijk. Nee, ik was even van slag omdat ik wakker werd in een wereld, waarin het nog wel ‘even’ zou duren voordat er een medicijn tegen Corona zou zijn gevonden. Maar ik liet me vandaag niet uit het veld slaan. Ik zou me niet overgeven aan stinkin’ thinkin’. Want niet alleen mijn verslaving gaat ‘goed’ op negatieve gedachtes, ook andere ziektes varen daar wel bij. En Corona en verslaving lijken in zoverre op elkaar dat het beiden monsters zijn die we buitenshuis moeten houden. De eerste keer dat ik het grappig klinkende, maar o zo serieuze begrip stinkin’ thinkin’ hoorde, was toen ik in 2013 in de verslavingskliniek van Castle Craig in Schotland zat. De therapeut die onze groep les gaf in hoe het brein werkt, liet aan de hand van een powerpoint-presentatie zien wat stinkin’ thinkin’ met je lichaam en nog specifieker: met je DNA doet. Wetenschappers hebben ontdekt dat negatieve gedachten op cellulair niveau de DNA structuur in ons lichaam verandert. Dit resulteert erin dat de cellen strakker, korter en minder elastisch worden. Met als resultaat dat je minder weerstand tegen ziektes hebt.

Kortom: het eerste dat ik doe als ik morgenochtend wakker word, is mijn zegeningen tellen. Eentje ligt er in ieder geval naast me.

ps. Positief denken heeft niets te maken met de drukte opzoeken in tijden van Corona. Dat heet anders. Dat heet kop in het zand steken. Is nog vele malen gevaarlijker dan stinkin’ thinkin’.