Een open brief aan Guy Heath, hoofdverpleger in Castle Craig
Beste Guy,
Toen ik onlangs het geweldige, ontroerende nieuws op de site van de BBC las dat je weer aan het werk bent bij Castle Craig in het mooie Schotland, kwam het direct in me op om je een brief te schrijven. Een dankbaarheidsbrief in de breedste zin van het woord. Ik wilde daar wel even goed voor gaan zitten.
En dat moment is nu.
Dat je op de nieuwssite van de BBC stond met een verhaal, was natuurlijk niet zomaar. Je had een prestatie van wereldformaat geleverd. Een krachtsinspanning die te vergelijken is met het Kanaal overzwemmen met een zwaar gewicht om je middel. In maart vorig jaar raakte je besmet met het Covid-19 virus. Het begon met een lichte koorts, maar al snel belandde je op de ic van het ziekenhuis, waar jij en de doktoren een leger vormden dat voor jouw leven begon te vechten. Diezelfde BBC maakte een reportage op de ic-unit van het University Hospital Wishaw in Lanarkshire en toen ik jou op 20 april in die korte reportage zag en voorzichtig hoorde praten, terwijl je aan de beademing lag, sprongen de tranen in mijn ogen.
In niets van wat ik zag, herkende ik jou als de hoofdverpleger die er in Castle Craig met de door jou perfect geleide Smoking Cessation groep voor had gezorgd dat ik was gestopt met roken. Nu ruim 7 jaar later rook ik nog steeds niet. En daar ben ik jou tot op de dag van vandaag dankbaar voor. Niet alleen omdat roken veel geld kost en buitengewoon slecht voor je gezondheid is, maar ook – en dat leg jij in dit filmpje perfect uit – zorgt die sigaret ervoor dat je trek krijgt in je drug of choice, of het nu alcohol is of cocaïne, die nicotine smaakt naar meer. In dat BBC filmpje zag ik in jou ook niet de joviale vent, die zogenaamd zuchtend zijn gitaar pakte en liedjes voor de patiënten van Castle Craig zong en speelde. Elke vrijdagavond weer. Wat ik zag in die Covid-reportage was een ernstig zieke man die balanceerde tussen leven en dood. En dan te bedenken dat je toen al aan de beterende hand was.
Toen ik het geweldig bericht kreeg dat je het ziekenhuis mocht verlaten en er een filmpje opdook dat je thuis kwam, schreef ik daar een blog over voor Castle Craig. Ik eindigde dat stuk met: ‘Als mensen in mijn omgeving beweren dat Corona hetzelfde is als een griepje, dan hoef ik maar aan de beelden van Guy te denken in dat Schotse ziekenhuisbed en weet ik wat me te doen staat. Gewoon laten praten en blij zijn dat onze troubadour nog steeds kan zingen.’
Met die laatste zin sprak ik in feite de hoop uit dat je weer aan het werk zou gaan. Maar eerlijk gezegd achtte ik de kans klein daarop. Want dit virus gaat niet in je koude kleren zitten, zeker niet als je de dood in de ogen hebt gezien en – eerlijk is eerlijk – een aardig endje over de zeventig bent. En toen las ik het BBC stuk waar mijn brief mee begint. Je had het onmogelijke mogelijk gemaakt en je was op 75-jarige leeftijd weer aan het werk gegaan als verpleger bij Castle Craig. Over je periode als doodzieke patiënt op de intensive care zeg je in het stuk: ‘Ik overleefde het bijna niet. Maar ik had steeds dezelfde gedachte in mijn hoofd: ik ga niet dood. Ik was gewoon vastbesloten dat ik zou blijven leven.’
En over jouw herstel, zeg je: ‘Ik wilde weer aan het werk, het was gewoon een kwestie van kracht opbouwen. Ik begon te lopen met mijn honden, maar aanvankelijk redde ik het nog geen 100 meter meter. Daarna heb ik het geleidelijk opgebouwd en opgebouwd en nu loop ik ongeveer 4 kilometer per dag.’
En dit is het moment dat ik je opnieuw wil laten weten dat ik je dankbaar ben. Zelf behoor ik ook niet tot de jongsten. Er soms zijn er dagen dat ik even de boel de boel laat. Maar niettemin ben ik het gelukkigst als ik bezig ben. Het liefst ook met zaken die mij en anderen gelukkig maken, waardoor het leven een zekere zingeving krijgt. Ik weet zeker dat jij zo gevochten hebt voor je leven in dat hospitaal omdat het leven voor jou nog steeds iets essentieels te bieden had, waar je om gaf. Natuurlijk de mensen waar je van houdt. Maar toch ook zeker je mooie, waardevolle werk.
Dank je wel, Guy, dat je me dat alles hebt laten zien.
Lieve groet, Mick Boskamp
—
(English version)
An open letter to Guy Heath, head nurse at Castle Craig
Dear Guy,
When I read last week the wonderful, moving news on the BBC that you were back at work in Castle Craig, it immediately occurred to me to write you a letter. A letter of gratitude in the broadest sense of the word. But I was looking for a moment to extricate myself from the issues of the day.
And that moment happens to be now.
It was not for nothing that you were on the BBC news site with a story. You had delivered a world-class performance. An effort comparable to swimming across the Channel with a heavy weight around your waist. You became infected with the Covid-19 virus in March last year. It started with a mild fever, but soon you ended up in the hospital’s ICU, where you and the doctors formed an army that started fighting for your life. That same BBC did a report on the IC unit at University Hospital Wishaw in Lanarkshire and when I saw you in that short report on April 20 and heard you speak cautiously while you were on a ventilator, tears came to my eyes.
In none of what I saw did I recognise you as the head nurse who in Castle Craig – with your perfectly managed Smoking Cessation group – had made sure that I stopped smoking. Now more than 7 years later I still don’t smoke. And to this day I am grateful to you for helping me to quit. Not only because smoking is extremely bad for your health and cost a lot of money, but also – and you explain that perfectly in this video – because cigarette makes you ‘hungry’ for your drug of choice: alcohol and /or another narcotic. In that BBC movie I didn’t see in you as the jovial guy (Guy) who supposedly picked up his guitar with a sigh and sang and played songs for the patients of Castle Craig. Every Friday evening. What I saw in that Covid report was an extremely ill man who was balancing between life and death. And to think that you at that moment were already on the mend back.
When I got the wonderful message that you could leave the hospital and a video showed up that you came home, I wrote a blog about it for Castle Craig Netherlands. I ended that piece with: ‘If people around me claim that Corona is the same as a flu, then I only have to think about the images of Guy in that Scottish hospital bed and I know what to do. Just let them talk and be happy that our troubadour can still sing. ‘
In fact, with that last sentence I expressed the hope that you would return to work. But to be honest, I thought there was little chance of that. Because this virus can let a man parched, especially if you have faced death and – to be honest – are quite a bit over seventy. And then I read the BBC piece that starts my letter. You made the impossible possible and returned to work as a nurse at Castle Craig at the age of 75. About your period as a critically ill patient in intensive care you say in the piece: ‘”I did very nearly die, I just had this thought in my head the whole time – I am not going to die. I was just determined I wasn’t going to die, basically.’
And about your recovery, you say, ‘I started walking – I have got dogs – I walked the dogs but at first I couldn’t manage 100 yards. Then I gradually built it up and built it up until I am doing about 4k a day these days.’
And this is when I want to let you know again that I am grateful to you. I myself am not one of the youngest either. Sometimes there are days when I just let things go. But nonetheless, I’m happiest when I’m at it. Preferably also with things that make me and others happy, which give life a certain meaning. I’m sure you fought for your life in that hospital because life still had something essential to offer you, that you cared about. Of course your loved ones. But also your beautiful, valuable work.
Thank you, Guy, for showing me all of that.
Kind regards, Mick Boskamp