Langzaam maar zeker worden de Corona-maatregelen steeds soepeler. Ook de face to face gesprekken tussen Castle Craig patiënten en behandelaars vinden, zij het nog mondjesmaat, weer plaats. Hoogste tijd om met Castle Craig Rotterdam teamleider Nike terug te kijken op de afgelopen weken, waarin alles opeens anders was.
Ze is blij dat de nieuwe cijfers en maatregelen het toelaten dat ze patiënten die het heel hard nodig hebben weer kan ontvangen bij Castle Craig Rotterdam. ‘De gesprekken via Zoom zijn beter dan via de telefoon,’ vertelt ze. ‘Maar toch mis je een boel. Je krijgt niet mee hoe iemand er werkelijk bij zit. Je ziet alleen maar iemands hoofd en je krijgt bijvoorbeeld geen lichaamstaal mee. Daarnaast is het zowel voor patiënt als begeleider veel vermoeiender. Want je moet er constant helemaal bij zijn met je aandacht. Volgens onderzoek blijkt dat het niet uitmaakt voor de beleving of je een echt gesprek met elkaar voert of via Zoom. Maar toch ben ik echt blij dat we weer face to face gesprekken gaan voeren.’
Op de vraag wat ze zelf persoonlijk het moeilijkst vond, de afgelopen weken, zegt ze resoluut: ‘Het feit dat ik niets kon delen met mijn collega’s. Als je bijvoorbeeld een ingrijpend gesprek hebt gehad, dan mis je dat je bij een collega naar binnen kunt lopen om dat te delen. Je zit heel erg alleen. En ik weet zeker dat patiënten dat ook hebben. De fysieke meetings gaan ook al een tijdje niet door. Herstellen moet je weliswaar alleen doen, maar toch heb je steun van elkaar nodig. Voor mensen met vermijdende karakters kan dat prettig zijn. Die denken: even wat rust in de tent. Maar de wat meer uitgesproken verslaafden in herstel die missen echt het contact, vooral als ze geen partner of andere dierbare om zich heen hebben.’
Nike is zichtbaar aangedaan als ze vertelt over mensen die in deze periode zijn teruggevallen in gebruik. ‘Wat ik lastig vond, is dat er toch veel mensen terug vielen en dat je daar niets aan kon doen. Dat er mensen waren die echt nodig naar de kliniek in Schotland moesten en niet konden en daar boos over werden. Je kunt er niets aan doen, maar toch raakt het je, toch voel je je ook verantwoordelijk.’
Waar ze wel een blij gevoel van kreeg, was dat het hele team van Castle Craig de schouders eronder heeft gezet om deze Corona-omschakeling mogelijk te maken. ‘We hebben heel hard ons best gedaan om het voor elkaar te krijgen. Het was me dan ook een operatie! Telefoons thuis, computers thuis, logistiek, heel heftig allemaal! Sommige medewerkers zaten ook echt lastig qua ruimte. Die wonen klein en je wil je privé-ruimte of je slaapkamer graag voor jezelf houden. Het heeft echt bloed, zweet en tranen gekost en dan voelt het fijn dat het gelukt is. En dan nu langzaam terug naar een situatie waar de patiënten het meeste aan hebben. Want hoe je het ook wendt of keert, om hen draait het hier.’