‘Ik kreeg een wee gevoel in mijn maag’
Al enige tijd liep ik met het idee rond om iets over XTC/MDMA te schrijven. Over wat het met mij heeft gedaan. Van de week las ik een bericht dat de doorslag gaf. Er was in Amsterdam een congres over psychedelische drugs geweest. Voorafgaande aan dat congres werd de conclusie getrokken dat MDMA (het meest werkzame bestanddeel in XTC) kan helpen bij psychische problemen. ‘MDMA moet je zien als glijmiddel van de therapie,’ vertelde onderzoekster Kim Kuypers aan het NOS Nieuws.
Journalist Mick Boskamp schrijft over verslaving en de rol die de verslavingszorg van Castle Craig in zijn leven heeft gespeeld. In Nederland biedt Castle Craig ambulante verslavingszorg aan in de vorm van dagbehandeling, individuele therapie en groepstherapie.
Toen ik dat las, kreeg ik een wee gevoel in mijn maag. Dat gevoel ging niet weg toen ik las dat patiënten volgens Kuypers tussen de 75 en 125 mg MDMA zouden moeten nemen om het beste effect te krijgen en dat die hoeveelheid een stuk minder was dan wat in de gemiddelde XTC-pil zit die je op straat tegenkomt: daar zit volgens het Trimbos Instituut 140 mg in.
Ik las verder: ‘Patiënten pillen mee naar huis laten nemen heeft geen zin,’ zei Kuypers. “Het gaat puur om het contact met je behandelaar.”
‘Op een dag kom je van een oude kermis thuis’
Het eerste dat ik me afvroeg, was: zou Kim Kuypers ooit zelf XTC/MDMA hebben genomen over een lange periode? Ik hoopte van niet, want dat zou betekenen dat de onderzoekster zelf tegenover een behandelaar plaats zou moeten nemen. In dit geval een behandelaar van een psychiatrische kliniek.
Want beweren dat MDMA kan helpen bij psychische problemen is volslagen krankzinnig. Als ik een schokkende vergelijking mag maken – en dat mag ik, want ik wil de zotheid hiervan duiden – is dat hetzelfde als zeggen dat roken een uitstekend middel tegen longkanker is.
Ik heb XTC heel lang een geweldig middel gevonden. Dat was in de tijd dat ik elk weekend uitging en nog in de veronderstelling was dat ik aan recreatief drugsgebruik deed. En misschien was dat voor een periode ook zo. Maar als je knoeit met je serotonine levels, dus in feite voor God speelt en je bent verslavingsgevoelig zoals ik, dan kom je op een dag van een koude kermis thuis.
‘Die dip wilde ik helemaal niet’
XTC/MDMA zorgt voor een geestelijke high. Je voelt je heerlijk, sexy, begrepen, je houdt van mensen, mensen houden van jou, je bent uniek en hebt opeens een buitengewoon ontwikkeld empatisch vermogen, maar wat gebeurt er als het middel is uitgewerkt? Dan is simpel gezegd je voorraadje geluksmakers op en kan het niet anders of je belandt in een ‘dipje’.
Ik ben nooit verslaafd geraakt aan XTC, maar het middel heeft er wel mede voor gezorgd dat ik verslaafd bén geraakt. Want die dip, op de dinsdag na het weekend en later ook nog met de woensdag erbij, wilde ik helemaal niet, dus begon ik op mijn werk cocaïne te snuiven om toch nog enigszins productief te zijn. En dan praten we niet meer over recreatief drugsgebruik.
Ooit heb ik in een televisie-interview cocaïne vergeleken met Mussolini en cannabis met Ghandi. In dat rijtje zou je achter XTC/MDMA de naam Judas Iskariot kunnen zetten, de discipel die Jezus Christus heeft verraden en heeft overgeleverd aan de Romeinen.
‘Ik ga geen middel de schuld van mijn verslaving geven’
Houd me ten goede: ik ga geen middel de schuld van mijn verslaving geven. Het waren letterlijk de middelen die mijn verslaving in staat stelden om actief te worden. En die verslaving had weer alles te maken met mijn aanleg tot middelenmisbruik en ook met andere zaken, zoals mijn karakterfouten, mijn geestesgesteldheid, mijn rijk gevulde ego en mijn levenspad, waarin ik om confrontaties heen en tussen problemen door trachtte te manoeuvreren.
Maar feit blijft dat XTC/MDMA voor mij een dodelijk gemeen en laf middel was. Die, als het zou kunnen praten, zou zeggen: ‘Ik heb niets gedaan. Dat waren zij!’
p.s. De foto van mij is genomen medio 1994 op de dansvloer van de Rotterdamse Nighttown. Zoals usance in die tijd was ik uit mijn dak.