Journalist Mick Boskamp schrijft over verslaving en de rol die de verslavingszorg van Castle Craig in zijn leven heeft gespeeld. In Nederland biedt Castle Craig ambulante verslavingszorg aan in de vorm van dagbehandeling, individuele therapie en groepstherapie.
Buddha was niet op zijn achterhoofd gevallen. Over boosheid zei hij: ‘Het vasthouden van woede is als het drinken van vergif en verwachten dat de persoon waar je kwaad op bent sterft.’
In dat opzicht heb ik mezelf jarenlang vergiftigd. Met drugs en met woede.
In het grote AA-boek staat dat wrok meer alcoholisten vernietigt dan wat ook. En toen ik dat voor het eerst las, werd ik – oh, schone ironie – kwaad. Ik dacht bij mezelf: ‘Wat is er mis om boos te zijn? Dat is toch een normale, menselijke emotie?’
Respect is wat ik wilde
Maar gaandeweg kwam ik erachter dat de periodes waarin ik intensiever drugs nam altijd gerelateerd waren aan implosies van kwaadheid. En waar was ik boos op? Eigenlijk op alles en iedereen. Ik was er een meester in om met de vinger naar anderen te wijzen. En daarbij kwam meteen het ego om de hoek kijken, want hoe kon het zijn dat ik door Jan en Alleman zo respectloos werd behandeld? Respect. Dat is wat ik wilde! En van wie? Gewoon. Van de mensheid in het algemeen.
Een moment rond Kerstmis
Het mooie van de 12 stappen van herstel is dat je leert om diep naar binnen te gaan en tegelijkertijd met een helicopterview naar je doen en laten te kijken. Ik kan me een moment herinneren in 2014 rond Kerstmis toen ik heel erg boos was. Men had aan me gevraagd om een bijdrage te leveren aan fellows die met Kerst alleen waren in mijn woonplaats Den Haag en een feestelijke avond verdienden. Ik besloot om een gigantische pan met nasi te maken, waar de dames en heren lekker van konden smikkelen.
Toen puntje bij paaltje kwam
Zelf moest ik ook Kerst vieren met mijn familie en ik had de organisatie van het fellowship-gebeuren met klem gevraagd of ze de pan met nasi wilden ophalen bij me. Dat was prima. Afgezien van het feit dat ik weinig tijd had, zag ik mezelf niet met die zware reuzenpan in de tram stappen. Toen puntje bij paaltje kwam en ik veel langer in de keuken had gestaan dan ik gepland had en de stress door mijn lijf gierde, omdat ik ook nog op tijd naar mijn familie moest, kreeg ik een belletje dat de organisatie het niet redde om de pan te komen halen bij me. Ik dacht dat ik ontplofte. En als er op dat moment iets van drugs voorhanden was, had ik het waarschijnlijk genomen ook. Dat zou toch wat zijn. Een terugval vanwege het verzorgen van de Kerstmaaltijd voor eenzame fellows!
Ik deelde het verhaal tijdens een meeting en moest er tijdens het vertellen zelf hartelijk om lachen. Dat is het mooie van herstel. Dat je steeds sneller herstelt van gebeurtenissen, die tijdens je actieve gebruik onder je huid zouden gaan zitten om daar te gaan woekeren en etteren.
Wrok. Niet alleen voor de verslaafde is het een verwoestend gevoel. Studies hebben aangetoond dat bittere, boze mensen een hogere bloeddruk en hartslag hebben en er meer kans is op hart-en vaatziekten en andere aandoeningen.
Vergeven doe je voor jezelf
Sinds ik me dat realiseer, begreep ik ook wat me verteld is in Castle Craig. Namelijk dat je iemand iets vergeeft, niet voor de ander, maar voor jezelf. Dat klinkt egocentrisch. Maar als je dat doet en kunt, dan geeft dat een bevrijdend gevoel dat met niets te vergelijken is. In dat opzicht begrijp ik het verhaal van de verslaafde Amerikaanse vrouw, die tien jaar in herstel de moordenaar van haar zoon vergaf en hem zelfs in haar armen sloot. Ze zei: ‘Als ik dat niet had gedaan, had ik nu niet meer geleefd…’
