In deze column schrijft journalist Mick Boskamp, 8 jaar clean & sober en oud-cliënt
van Castle Craig, waarom hij wandelen en herstel een gouden combinatie vindt.

Zie je de foto op deze pagina? Die heb ik gemaakt. Ik ben geen fotograaf, ik ben
journalist. Het schrijven gaat me dan ook beter af dan het maken van foto’s, maar dit
plaatje kan ermee door. Eigenlijk maakte de foto zichzelf. Ik hoefde alleen maar te
richten en de natuur deed de rest. Waar ik me nog steeds om verwonder als ik deze
afbeelding zie, is dat het stuk Zandvoort dat ik vastlegde met de camera op nog geen
vijf minuten rijden van mijn woning ligt. En al die jaren dat ik in de badplaats woon,
met tussentijdse onderbrekingen toch zo’n 40 jaar bij elkaar, had ik deze hot spot tot
mijn schande nog nooit ontdekt.

Van mij hoor je niet dat de Corona-crisis iets moois heeft opgeleverd. Daarvoor is het
wereldleed dat geleden is sinds maart 2020 simpelweg te groot. Maar de afgelopen 14
maanden hebben er wel voor gezorgd dat ik ben gaan wandelen. Serieus ben gaan
wandelen. Dus niet een half uurtje, maar anderhalf uur (soms twee uur) per dag en
dan vijf keer per week. Er ging een nieuwe wereld voor me open. Een wereld van
een ongekende natuurschoon. Als ik het flatgebouw uitstap waar ik woon, dan loop ik
recht de duinen in. Vandaar kan ik helemaal van Zandvoort langs het circuit (waar
straks hopelijk Max Verstappen als eerste finisht) naar het strand van Bloemendaal
lopen. Door schitterende duinen.

De plek waar ik de begeleidende foto heb gemaakt, heet de Amsterdamse
Waterleidingduinen, terwijl het gebied aan mijn kant toch echt op de grens tussen
Zandvoort en Bentveld ligt en de hoofdstad pas zo’n 45 km verderop begint. Die
naam heeft het gebied te danken aan het feit dat hier het drinkwater wordt gewonnen
voor Amsterdam en omstreken. Hier waan je je helemaal in een filmdecor. Zie foto.
Een foto die ook nog eens gemaakt is toen het amper lente was. Moet je nagaan hoe
het er nu op een mooie dag bij ligt.

In mijn wandelbijbel, getiteld Wandel je slank en gelukkig van de Belgische
gezondheids- en wandelcoach Lies Helsloot, wordt korte metten gemaakt met alle
vooroordelen over wandelen. Zoals dat wandelen voor oude mensen is. Wat
een kul! Ik weet het niet, maar tussen de 10.000 en 15.000 stappen per dag maken
houdt me me niet alleen fysiek gezond (het heeft ervoor gezorgd dat ik aardig wat
kilo’s ben kwijt geraakt zonder te diëten), maar ook reset ik in de buitenlucht mijn
gedachten. En als bezitter van een immer voortrazende geest, is dat een heerlijk
gevoel. Maar misschien wel nog belangrijker voor een verslaafde in herstel zoals ik,
is dat de gesprekken die ik tijdens het wandelen heb met o.a. sponsies van een hoger,
intiemer niveau zijn. En ik krijg regelmatig terug dat deze ervaring geheel
wederzijds is. Het is dan ook fijn praten als je elkaar niet steeds aan hoeft te kijken en
je daardoor gemakkelijker kunt zeggen wat je denkt of wat je op je hart hebt.

Gisteren toen ik in de Zandvoortse duinen liep, moest ik opeens denken aan mijn
verblijf acht jaar geleden in Castle Craig, Schotland. Dat het jammer was dat ik toen
minder kon genieten van het leven dan nu en ik de wandelingen in die
adembenemende Scottish Borders als verplichting zag. Misschien dat ik ooit
terugkeer. Maar dan niet om te herstellen, maar om stevige wandelstappen te maken.