Therapeut Suzanne Wagemans van Castle Craig deelt op gezette tijden wat het werk voor haar en patiënten betekent. Vandaag vertelt ze over de rol van therapie en EMDR bij de behandeling van trauma:

Ruim acht jaar werk ik in de verslavingszorg waar ik veel mensen tegenkom die het vertrouwen in de mensheid kwijt zijn; die nooit veel, of geen, mensen hebben gehad die er echt voor hen waren. Mijn grootste kracht als therapeut is dat ik heel betrokken ben bij mijn patiënten; dat ik er echt voor ze probeer te zijn. Mijn behandelingen zijn persoonlijk als dat nodig is; professionele nabijheid in plaats van professionele afstand. De balans vinden tussen deze twee blijft voor mij een spannend evenwicht.

Een zeer verslaafde en getraumatiseerde man van rond de vijftig kwam vorig jaar oktober in behandeling bij mij. Wij gingen samen werken aan zijn trauma’s. Bij het in kaart brengen van hiervan ontstond een opsomming van zo ongeveer veertig traumatische gebeurtenissen die hem overkomen waren voor zijn achttiende levensjaar. Je voelde zijn pijn en machteloosheid in de kamer. De tranen stonden in mijn ogen en ik was blij dat ik er voor hem kon zijn en dat hij zich veilig voelde om dit te delen.

We startten met EMDR en maakten af en toe een uitstapje naar de imaginaire rescripting. Dit werkte goed voor hem. Maar de sessies waren erg heftig. Regelmatig was hij helemaal overstuur en misselijk tot kokhalzen aan toe. Maar hij voelde dat het werkte dus wilde hij doorgaan. Om het aan te kunnen nam hij een paar keer, zonder het mij te vertellen, een glas alcohol. Hij dacht dat hij anders deze heftige gevoelens niet aan zou kunnen. Hij was beschaamd maar ook dankbaar toen ik erachter kwam en we samen konden bespreken hoe we door konden gaan zonder dat hij daarbij alcohol nodig had.

Vorige week gaf hij aan dat hij eigenlijk geen last meer heeft van zijn trauma’s; geen nachtmerries, geen herbelevingen, hij slaapt goed. We pakten samen de opsomming van zijn trauma’s er weer bij; diezelfde lijst waar hij eerst zo enorm veel spanning bij voelde en waarvan hij dacht dat hij het nooit aan zou kunnen zonder alcohol. Hij keek naar de lijst voor een minuut of twee en begon te huilen. Met betraande ogen keek hij mij aan en zei: “ik voel niks meer, al deze gebeurtenissen roepen geen spanning meer op!”

Ongeveer 50 jaar heeft deze man rondgelopen met deze last en nu is hij vrij. “Ik draag de wereld niet meer op mijn schouders!” was zijn conclusie. Net als bij het opstellen van de lijst zat ook ik met tranen in mijn ogen, maar deze tranen waren uit geluk en dankbaarheid. Ik kwam opnieuw tot de conclusie dat ik het mooiste beroep van de wereld heb, waarin ik iemand kan helpen zich te bevrijden van zo een grote last.

Noot: al onze patiëntinformatie is strikt confidentieel. Een geanonimiseerd artikel wordt enkel na overleg met de patient gedeeld.