Journalist Mick Boskamp schrijft over verslaving en de rol die de verslavingszorg van Castle Craig in zijn leven heeft gespeeld. In Nederland biedt Castle Craig ambulante verslavingszorg aan in de vorm van dagbehandeling, individuele therapie en groepstherapie.
Van de week had ik een ouderwetse en ongenadige dip. Ik had één ding mee, namelijk dat alles me tegen zat.
Tot overmaat van ramp werd ik op Facebook ook nog eens herinnerd aan een donkere periode in mijn leven.
Journalist Mick Boskamp schrijft over verslaving en de rol die de verslavingszorg van Castle Craig in zijn leven heeft gespeeld. In Nederland biedt Castle Craig ambulante verslavingszorg aan in de vorm van dagbehandeling, individuele therapie en groepstherapie.
Van de week had ik een ouderwetse en ongenadige dip. Ik had één ding mee, namelijk dat alles me tegen zat.
Tot overmaat van ramp werd ik op Facebook ook nog eens herinnerd aan een donkere periode in mijn leven.
Op mijn tijdlijn verscheen de tekst: ‘Mick, dit is een moment van 3 jaar geleden waarvan we dachten dat je het leuk zou vinden om hierop terug te kijken.’ Met daaronder een foto van een open krater en een fotobijschrift. Ik las mijn eigen tekst: ‘Een hels gat dat even angstaanjagend als mooi is. Toen geologen in Turkmenistan naar gas aan het drillen waren, stuitten ze op een grot. Bang om af te dalen door het aanwezige gas, besloten ze het aan te steken. Dat was 40 jaar geleden. Het vuur in The Door To Hell is nooit meer uitgegaan.’
Een obstakel van een dag
Terwijl ik dat las, ging ik in gedachten terug naar die periode toen ik het schreef. Ik was net koud terug uit Castle Craig en verbleef in een safe house in Den Haag, waar ik me in die beginperiode op z’n zachtst gezegd niet happy voelde. Mijn relatie met de moeder van mijn dochter was voorbij, ik had geen werk, ik woonde in een stad die ik niet kende en waar ik mijn kleine meid miste. Ik voelde me ellendig, alleen, moegestreden, futloos, onzeker en angstig. Elke ochtend werd ik wakker met het idee dat er een obstakel van een dag voor me lag, waar ik me doorheen moest hakken.
Ik bekeek dat stukje van drie jaar geleden en ik werd boos. Boos op Facebook. Hoe haalden ze het in hun botte hersens om te denken dat ik het wel leuk zou vinden om terug te kijken op een moment van drie jaar geleden? Als ze op de hoogte waren geweest van mijn gemoedstoestand in die tijd, dan waren ze wel met een grote boog om die herinnering heen gegaan.
Vier jaar clean & sober
En op dat moment gebeurt er iets met me. Opeens bedenk ik me dat het misschien een handige exercitie is om naar toen en naar nu te kijken. Nu heb ik weliswaar een dip, maar in tegenstelling tot toen, lacht de wereld me breeduit tegemoet. Ik heb een vriendin, de liefste, mooiste van de hele wereld. Voor het eerst van mijn leven kan ik met volle aandacht vader voor mijn kleine meid zijn, die ik vaker zie dan ooit. Ik heb een fijn contact met mijn ex gekregen. Ik woon in een leuke studio in Den Haag, een stad waar ik van ben gaan houden. Ik heb een hechte vriendenkring, waar ik alles mee kan delen. Mijn familie is weer compleet en happy. In mijn werk kan ik al mijn passies kwijt, schrijf voor mooie publicaties als Esquire, JFK en Het Parool en misschien wel het allerbelangrijkste: deze week ben ik vier jaar clean & sober.
Als ik die gedachte een tijdje laat flierefluiten in mijn hoofd en in de spiegel kijk, zie ik een heel ander mens dan toen ik ’s ochtends enigszins neerslachtig aan de dag begon.
Dat is het mooie van herstel. Dat de tools die je aangereikt krijgt, ook echt werken als een tierelier.
