In deze blog vertelt journalist Mick Boskamp, 9 jaar clean & sober en oud-cliënt van Castle Craig, wat verslaafden in herstel voor hebben op de rest van de mensheid. 

Van het weekend maakte ik een wandeling langs het strand. Doe ik bijna nooit. En dat terwijl ik in Zandvoort woon. Vaak als je iets hebt wat anderen graag hebben willen, taal je er niet meer naar.

Met een glimlach op mijn gezicht moest ik denken aan de woensdag en donderdag toen ik schrijfles gaf aan verslaafden in herstel in twee verschillende safehouse-locaties onder dezelfde paraplu.

Waarom ik glimlachte, was omdat het volstrekt uniek en mooi is wat de cliënten daar doen. We maken samen elke week een newsletter. Die newsletter, waarvan ik dan een soort van hoofdredacteur ben, wordt gevuld met artikelen van de cliënten. Ik corrigeer de stukken en voorzie die natuurlijk direct van commentaar aan de schrijvers en vervolgens geef ik het geheel vorm, inclusief bijbehorende foto’s, gifjes en headlines.

Maar wat het volstrekt unieke eraan is, is de kwaliteit van de artikelen. In een tijd waarin het leven geregeerd lijkt te worden door de waan van de dag, is het een verademing om eerlijke en openhartige stukken te lezen. Artikelen met zelfspot en zelfreflectie en die daar bovenop ook nog eens zeldzaam goed geschreven zijn. Zeker als je nagaat dat de meesten van hen rond de 20 zijn en zoiets nog nooit eerder hebben gedaan!

Toen ik 45 jaar geleden de journalistiek in rolde, was ik lang zo goed niet als mijn leerlingen in de safehouses, dat is in ieder geval zeker! Het is een extreme vergelijking, ik weet het, maar hoofdredacteur zijn van deze newsletter zou je kunnen vergelijken met Rinus Michels die Johan Cruijff moest trainen. Michels hoefde in principe ook niet veel te doen met Johan. Het is gewoon een kwestie van enthousiasmeren (want er is natuurlijk wel wat weerstand in het begin) en pamperen van de jonge schrijvers.

En ik denk dat het geheim zit in dat je in een verslavingskliniek en later wellicht in een safehouse leert om met de billen bloot te gaan, om naar je eigen aandeel te kijken in plaats van met je vinger naar anderen te wijzen (wat half Nederland de afgelopen twee jaar gedaan heeft). En dat je bovendien gaat begrijpen dat je ook zonder oordeel naar je eigen handelen van toen en nu kunt kijken.

Toen ik zelf begin 2014 in een safehouse terecht kwam, duurde het even voordat ik het geleerde bij Castle Craig in de praktijk wist te brengen. Maar toen dat eenmaal op gang kwam, kwam ik zelf ook op gang en leerde ik weer te leven in plaats van te overleven. Leerde ik weer te lachen om mezelf, simpelweg omdat ik vond dat er een leuke vent in me huisde.

En nu ben ik bijna tien jaar clean & sober, geef ik schrijfles aan verslaafden in herstel en mag ik een wekelijkse blog schrijven voor de kliniek waar ik ooit verslagen en trillend als een rietje binnenstapte. En dan heb ik het nog niet eens over mijn andere schrijf-werkzaamheden gehad. Misschien ben ik dan toch nog een beetje een workaholic…

In 2013, tijdens een NA-meeting in Edinburgh op een klein uur rijden vanaf Castle Craig, hoorde ik een spreker zeggen dat we als verslaafden in herstel bevoorrecht zijn op de rest van de mensheid. Puur en alleen omdat we in ons herstel leren om onbevreesd bij onszelf naar binnen te gaan, daar waar de meeste mensen niet kunnen of niet durven.

Dat is waarom de artikelen van die safehouse-bewoners zo razend sterk zijn. En terwijl ik met een mooie lucht in de verte verder langs de vloedlijn liep, rijmde ik:

Het is niet fijn
om verslaafd te zijn
Maar ga je in herstel
Dan kom je er wel

p.s. Uiteraard druk ik de safehouse-cliënten op het hart om wat met hun talenten te gaan doen. Gelukkig nemen de meesten dat advies ook serieus.