In de nieuwe serie “Hoe gaat het nu” praten we met oud-patiënten over de periode dat zij in behandeling gingen bij Castle Craig. Zij vertellen over hun ervaringen en over hoe het nu gaat. De namen zijn gefingeerd, maar hun verhalen zijn echt.
Paul (34) in 2003
‘Je had die gezichten moeten zien van mijn fellows toen ik die eerste dag aankwam in Castle Craig en op de rookplek buiten, die er nu vast niet meer is, een pakje sigaretten oprookte. Ze moeten wel gedacht hebben: ‘Wat is dat voor een stuiterbal?’
Vlak voor mijn vertrek had ik in het toilet op Schiphol ‘per toeval ‘nog wat drugs gevonden, die ik maar meteen ter plekke nuttigde. Op het moment dat het vliegtuig de lucht in ging steeg ik zelf ook op. De landing, diezelfde nacht in mijn bed in Castle Craig, was een stuk minder. Badend in het zweet en kotsmisselijk werd ik wakker. Die dag kon ik niet mijn bed uitkomen. Het was maar goed dat de ramen van mijn kamer niet open konden, want anders was ik in mijn gekkigheid gesprongen.
Drie weken later ging het fysiek een stuk beter met me, ook dankzij de goede zorgen van de medische staf van Castle Craig, maar in mijn hoofd was het nog steeds een chaos. Ik was namelijk ook verslaafd aan werken. Met een gerust hart mag ik zeggen dat ik een hele goede marketingmanager van een groot bedrijf was. Ik boekte het ene succes na het andere, maar dat had wel een prijs. Ik werkte avonden door en niet op eigen kracht, als je begrijpt wat ik bedoel.
In de tweede maand van mijn verblijf vertelde ik mijn therapeut wat ik deed. ‘Ik ga nu heel eerlijk tegen je zijn,’zei hij nadat hij mijn enthousiaste verhaal had gehoord. ‘Maar misschien wordt het tijd dat je iets anders met je talenten gaat doen. Want als je deze job blijft doen, is de kans groot dat je weer gaat gebruiken. En als je herstel je lief is en op de eerste plaats komt, zou ik er echt goed over nadenken wat je de rest van je leven wilt.’ Hij zag dat ik schrok van zijn woorden. ‘Begrijp me niet verkeerd,’ zei hij. ‘Ik geef een suggestie. Ik zeg niet dat ik de absolute wijsheid in pacht heb. Maar als ik je verhaal hoor, dan is die baan een regelrechte recipe for disaster.’
Paul (51) in 2020
‘Natuurlijk heb ik de suggestie van mijn therapeut in Schotland terzijde geschoven toen ik weer terug in Nederland was. Maar na een maand mijn oude vak weer te hebben opgepakt, begon het toch steeds meer te knagen. Is dit wel wat ik wil? Of nog beter gezegd: is dit wel goed voor me?
Tijdens mijn verblijf in de kliniek kwam ik er gaandeweg achter dat ik nooit meer moest gebruiken. Want met de hoeveelheden die ik gewend was, zou het mijn dood worden. In al die jaren dat ik had gewerkt, was ik ondanks mijn dure hobby in staat geweest om flink te sparen. En je raadt nooit wat ik nu doe. Ik run samen met een lieve en mooie Spaanse een bed & breakfast in de buurt van Barcelona.
We hebben de laatste maanden best wel veel stress gehad door Corona, maar ik weet dat er betere tijden komen. Ik weet dat zeker omdat alles al eigenlijk goed is. Ik pak mijn meetings, ik leef gezond en ik leef de stappen die ik me eigen heb gemaakt. Ik denk dat de suggestie van mijn Castle Craig therapeut de beste was die me ooit gegeven is. Ik verkoop nog steeds. Maar nu onze mooie, kleine B&B. Loving it!’