In de nieuwe serie “Hoe gaat het nu” praten we met oud-patiënten over de periode dat zij in behandeling gingen bij Castle Craig. Zij vertellen over hun ervaringen en over hoe het nu gaat. De namen zijn gefingeerd, maar hun verhalen zijn echt.
Maria (28) in 2011
Maria: “De eerste paar weken van mijn verblijf in Castle Craig Schotland nam ik mijn herstel totaal niet serieus. Ze zeggen weleens dat het geen vakantie is om naar een verslavingskliniek te gaan, maar ik beschouwde het in het begin als een uitje. Van alle vrouwen in die herfst van 2011 was ik de gangmaker in het kasteel. Binnen een paar weken had ik dan ook al twee officiële waarschuwingen te pakken. Als ik me nog 1 keer als idioot gedroeg en alle regels aan mijn laars lapte, dan vloog ik eruit.
Mijn therapeut zei tegen me: ‘Realiseer je wel dat je later ongelofelijke spijt krijgt dat je er tijdens je verblijf met de pet naar hebt gegooid. Want als je hier uit komt, is jouw verslaving sterker en scherper dan jij.’ Maar ik dacht bij mezelf: ‘Iedereen kan het zo mooi vertellen, ik ga gewoon mijn eigen gang.’
Op een avond belde ik in het kasteel met het thuisfront. Ik kreeg mijn moeder aan de lijn, die heel verdrietig klonk. Terwijl ik in de kliniek zat, zorgde ze voor mijn kleine meisje en mijn moeder vertelde me aarzelend en met een snik in haar stem dat mijn dochter niet aan de telefoon wilde komen. ‘Waarom niet?’ vroeg ik vol ongeloof. Mijn moeder wilde het niet vertellen, pas toen ik haar smeekte om de reden te noemen, sprak ze de woorden die ik nooit zal vergeten. Ze zei: ‘Ze wil niet aan de telefoon komen omdat ze niet meer wil dat je haar moeder bent.’
Die woorden kwamen aan als een mokerslag. Ik heb de hele nacht wakker gelegen en gehuild. Maar die ochtend zat er wel een andere vrouw aan het ontbijt. Een vrouw die klaar was met in de belangstelling staan en met feestvieren.
Maria (37) in 2020
Maria: “Volgend jaar herfst ben ik tien jaar clean en sober. In al die jaren heb ik het niet gemakkelijk gehad. Maar ik heb me niet laten verleiden om die pijn te verdoven met feestvieren en drugsgebruik. Ik heb de mindere periodes in mijn leven gezien als een uitdaging, want voor alles is een oplossing, heb ik geleerd. Nog steeds kijk ik met veel warmte terug op die periode bij Castle Craig in Schotland en later in Nederland voor de nazorg. Zulke fijne mensen, zulke fijne zorg. Zoveel geleerd ook. Mijn kleine meid is inmiddels een kleine, grote meid geworden. En wat me nog elke keer weer ontroerd, is dat ze alles aan me vertelt. Ik ben niet alleen haar moeder, zegt ze, maar ook haar grootste vriendin. Ja, mijn herstel is misschien wel het mooiste cadeau dat ik ooit heb gekregen.”
