In de serie “Hoe gaat het nu” praten we met oud-patiënten over de periode dat zij in behandeling gingen bij Castle Craig. Zij vertellen over hun ervaringen en over hoe het nu gaat. De namen zijn gefingeerd, maar hun verhalen zijn echt.

Joke 20 (2002)

‘Als rock bottom een gezicht had, dan was dat mijn gezicht toen ik in de winter van 2002 meer dood dan levend werd opgenomen in Castle Craig Schotland. In Nederland had ik al een paar keer geprobeerd om van de heroïne over te gaan op methadon, maar zonder succes.

Ik leefde in Amsterdam zo goed als op straat, verkocht me aan elke mannelijke toerist die me wilde. Omdat ik op een dag zag dat mijn moeder er aan onder door ging, besloot ik om nu echt te gaan stoppen.

Van de eerste weken in Castle Craig herinner ik me weinig behalve dat ik heel liefdevol werd opgevangen door het verplegend personeel. De liefde die ik daar voelde, had ik in mijn leven niet gevoeld. Overal werd ik als junk gezien, alsof ik niets was. Maar hier voelde ik me langzaam en zeker weer mens worden, hier begon voor mij de zon weer te schijnen, ook omdat ik als mens werd behandeld. Als iemand die ertoe deed.’

Joke 38 (2020)

‘Inmiddels ben ik 18 jaar vrij van welke middel dan ook. Elk jaar als ik op mijn vaste meeting een muntje voor twaalf jaar cleantijd mag ophalen, bedank ik mijn moeder, die vorig jaar is overleden, en Castle Craig. Althans: ik mag geen namen van instellingen noemen, maar ik zeg altijd dat ik zonder die kliniek in Schotland niet de persoon was geworden die ik nu ben. Iemand die niet volmaakt, maar wel volmaakt gelukkig is.’