In de nieuwe serie “Hoe gaat het nu” praten we met oud-patiënten over de periode dat zij in behandeling gingen bij Castle Craig. Zij vertellen over hun ervaringen en over hoe het nu gaat. De namen zijn gefingeerd, maar hun verhalen zijn echt.
Bianca (22) in 2011
Ik weet nog dat ik een dag voor vertrek naar Schotland de hele dag jurken heb staan passen om mee te nemen. Waarom het zo lang duurde? Dat had te maken met het feit dat ik de ene joint na de andere rookte. De reden dat ik naar Castle Craig ging, was omdat ik niet kon stoppen met marihuana en hasj. Elk weekend nam ik ook XTC en feestte ik door tot zonsopkomst. Het was dat ik rijke ouders had en alles kon krijgen wat ik wilde, anders had ik allang in de goot gelegen. Het was mijn vader die erop stond dat ik ging afkicken. Want er was werkelijk geen land met me te bezeilen.
Na een week in Castle Craig stond ik nog steeds elke ochtend een uur eerder op dan mijn kamergenotes. Dan douchte ik en had ik ruim de tijd om mijn make-up te doen, want uiterlijk was alles voor me.
Op een goed moment moesten we in het kasteel ons levensverhaal vertellen. Ik begon vol enthousiasme mijn verhaal op te schrijven en toen het af was, liet ik het lezen aan een kamergenoot. Ze was keihard in haar commentaar. ‘Ik zou dit verscheuren als ik jou was,’ zei ze. ‘In dit verhaal verheerlijk je nog net niet je gebruik. Ga eens diep naar binnen bij jezelf en wees gewoon eens eerlijk.’
Dat kwam wel even aan. Die nacht kon ik niet slapen. Er spookte van alles door mijn hoofd. De volgende ochtend besloot ik een andere brief te schrijven. Toen ik ‘m op een avond voorlas aan alle medepatiënten en ik bij het gedeelte kwam dat mijn ouders er nooit voor me waren geweest en me alleen maar geld toestopten, barstte ik in huilen uit. En vanaf dat moment was alles anders en begon ik vrienden en vriendinnen te maken in Schotland. Echte vrienden en vriendinnen.
Bianca (31) in 2020
Sinds een aantal jaren werk ik als verpleegkundig specialist in een ziekenhuis. Ik heb het hele Corona-traject doorlopen op de IC. Dat was best heftig, om een understatement te gebruiken. Maar ik deed het met liefde.
Dankzij Castle Craig en mijn herstel ben ik erachter gekomen dat ik mijn grootste geluk uit mensen helpen haal. Ik doe nu dingen voor anderen, dingen die ik soms zelfs niet voor mezelf zou doen.
Of ik de afgelopen jaren clean en sober ben gebleven sinds ik in Castle Craig ben geweest? Nee, dat ben ik niet. Niet lang nadat ik terug kwam, begon ik weer te blowen. Maar al snel stopte ik daarmee. Ik voelde dat het niet goed was wat ik deed en het bracht me daardoor geen plezier. Nu kan ik het leven aan. En als ik in de spiegel kijk dan zie ik niet de verpakking, maar een mens. Een mens waar ik dik tevreden over ben.