Journalist Mick Boskamp schrijft over verslaving en de rol die de verslavingszorg van Castle Craig in zijn leven heeft gespeeld. In Nederland biedt Castle Craig ambulante verslavingszorg aan in de vorm van dagbehandeling, individuele therapie en groepstherapie.

Brief aan mijn therapeut bij Castle Craig in Schotland

Beste Christopher Burn,

Op z’n zachtst gezegd hadden we een wat moeizame start. Ik kan me nog herinneren wat er door me heen ging toen ik in het Kasteel hoorde dat je mijn therapeut in de Extended Care Unit zou worden. Ik dacht: ‘Heb ik weer. Een bejaarde ervaringsdeskundige.’

Daar moet ik je wel bij vertellen dat als ik een jonger iemand zou hebben gekregen, ik vermoedelijk zou hebben gedacht: ‘Heb ik weer. Justin Bieber als therapeut.’

Want niets was goed in mijn ogen. In november 2013 was ik zo niet blij met mezelf, dat ik ook onmogelijk blij kon zijn met wie of wat ik kreeg aangereikt in het leven.

Onvergetelijk was de reis die we samen maakten op de dag dat ik van de Intensive Care Unit naar de Extended Care Unit ‘verhuisde’. De rit in je auto, die op de wagen van Basil uit Fawlty Towers leek, duurde hooguit anderhalve minuut, maar het leek wel of we op wereldreis gingen. Je moest en zou mijn loodzware koffer zelf in de achterbak van je auto tillen.

Ik vond je in het begin maar een rare therapeut. Ik bedoel: je vond dat ik zelf wat aan mijn zware depressiviteit moest doen. Daar werd jij toch voor betaald? Om de situatie op te lossen voor me? Hoe de sessies ook verliepen, altijd was er aan het einde van het gesprek het dwingende advies: ‘Look for the positive.”

Look for the positive? Waar dan?

Je gaf me ook veel te lezen mee. Zoals een hoofdstuk uit het boek The Road Less Traveled van Scott Peck dat over passieve afhankelijkheid in een liefdesrelatie ging. Daarin las ik: ‘Samengevat lijkt afhankelijkheid op liefde, omdat die ervoor zorgt dat mensen fel gehecht raken aan elkaar. Maar in werkelijkheid is het geen liefde, maar een soort van anti-liefde. Met als doel om te ontvangen in plaats van te geven. Afhankelijkheid voedt infantiliteit in plaats van groei. Uiteindelijk worden relaties vernietigd en niet opgebouwd. En niet alleen relaties. Ook de partners gaan eraan ten onder.’

‘Wat voor onmens was die Chris Burn?’, dacht ik. ‘Dat hij me dit soort pijnlijke en confronterende verhalen liet lezen? Zag hij niet dat ik daar alleen maar nog depressiever van werd?’

Maar hoe langer ik in de ECU verbleef, hoe beter ik me ging voelen. Op de schaal van 1 tot 10 was het nog steeds een 5, maar die 5 was meer dan 2x zoveel als de 2 daarvoor.

Er zat beweging in me. Ik begon dingen te zien. En had de grote Nederlandse filosoof Johan Cruijff niet ooit eens gezegd: ‘Als je het ziet, begrijp je het.’?

Toen ik in februari het Kasteel verliet, kreeg ik als afscheidscadeau The Road Less Traveled van je. Je schreef op de eerste blanco pagina: ‘To Mick. Enjoy the journey.’

‘Poetry Changes Lives’ is even simpel als briljant

We zijn inmiddels een aantal jaren verder. En wat ik nooit voor mogelijk hield, is dat jij en ik nog steeds contact hebben. Onder anderen over onze gezamenlijke passie: schrijven.

Je schreef een geweldig boek. Poetry Changes Lives. Dat boek is even simpel als briljant. Elk van de 366 pagina’s (exclusief voorwoord, bedankjes etc.) staat voor een dag van het jaar (29 februari is meegenomen voor de zekerheid). En 1 pagina bestaat uit drie componenten; een gebeurtenis/anekdote uit de geschiedenis, die op die dag heeft plaatsgevonden, een bijbehorend gedicht en een persoonlijke affirmatie van jouw hand. Die indeling is losjes gebaseerd op het door verslaafden in herstel veelgelezen ‘Just For Today’, maar krijgt door jou een nieuwe, verfrissende touch en is voor iedereen die de dag geïnspireerd en positief wil beginnen. Of zoals je zelf op de website van Poetry Changes Lives zegt:

‘Ik heb voor de titel gekozen omdat poëzie echt mijn leven heeft veranderd. Ik krijg er een goed gevoel door. Als ik me down voel, geeft het me hoop, als ik verdrietig ben, maakt het me gelukkig en wanneer ik me verveel, geeft het me iets om mee bezig te zijn. Doordat het mijn gevoelens verandert, verandert het mijn gedachten en acties en zo heeft mijn leven een positieve wending gekregen.’

In de drie jaar sinds mijn verblijf in Schotland ben ik, mede dankzij jou, steeds meer gaan zien. Ik kwam er ook achter dat jij – net als ik – op je 57ste pas in herstel bent gegaan. Toeval bestaat niet. Inmiddels ben je aardig in de zeventig en je hebt meer energie in je pink dan menig 30-jarige in zijn of haar hele lijf.

Dit jaar word ik zestig. Soms denk ik: ‘Oeh, dat is best wel oud!’ Maar als ik zo word als jij, dan kan ik niet anders dan dik tevreden zijn. Vind je het goed als ik boven deze column als titel plaats: ‘Hoe mijn kwelgeest mijn rolmodel werd’?

Vast wel.

How my tormentor became my role model

Letter to my therapist at Castle Craig in Scotland

Dear Christopher Burn,

To say it mildly, we had a shaky start. I can still remember what went through me when I heard in the Castle that you would be my therapist in the Extended Care Unit. I thought, “That’s just my luck. Getting an old timer as an experience therapist.’

I must tell you that if I would have gotten a younger person, I probably would have thought: “That’s just my luck. Getting Justin Bieber as a therapist. ”

Because nothing was good in my eyes. In November 2013 I was so not happy with myself, that I couldn’t possibly be happy with who or what I was handed in life.

Unforgettable was the trip we took together on the day I moved from the Intensive Care Unit to the Extended Care Unit. The ride in your car, which you must have bought from Basil of Fawlty Towers, lasted at most a minute and 30 seconds, but it seemed like we were going on a world tour. You just had to lift my heavy suitcase all by yourself and put it in the trunk of your car.

In the beginning I thought you were a strange therapist. I mean, you said to me that I had to work on my depression. And what about you? You were paid to solve my problems. Not me. And however the sessions went with you, there was always at the end of the discussion the overriding opinion: ‘Look for the positive. ”

Look for the positive? Where?

You also gave me a lot to read. Like a chapter from the book ‘The Road Less Traveled’ by Scott Peck that dealt with passive dependency in a love relationship.

‘In summary, dependency may appear to be love because it is a force that causes people to fiercely attach themselves to one another. But in actuality it is not love; it is a form of antilove. It has its genesis in a parental failure to love and it perpetuates the failure. It seeks to receive rather than to give. It nourishes infantilism rather than growth. It works to trap and constrict rather than to liberate. Ultimately it destroys rather than builds relationships, and it destroys rather than builds people.’

“What fiend was Chris Burn?” I thought. “Asking me to read these painful and confrontational stories? Didn’t he understand that this would get me more depressed?”

But the longer I stayed in the ECU, the better I was feeling. On the scale of 1 to 10 it was still a 5, but it was twice as much as the 2 I gave myself before.

There was movement in me. I began to see things. And had the great Dutch philosopher Johan Cruijff not once said, ‘If you see it, you understand it.”?

When I left the castle in February, you gave me as a farewell gift ‘The Road Less Traveled.’ On the first blank page you wrote: “To Mick. Enjoy the journey…”

We are now several years further. And what I never thought possible, is that you and I are still in contact. Among others about our shared passion: writing.

‘Poetry Changes Lives’ is as simple as it is brilliant

You wrote a great book. Poetry Changes Lives. That book is as simple as it is brilliant. Each of the 366 pages (excluding the foreword, thank you’s etc.) represents one day of the year (February 29 was taken to be sure). And one page consists of three components; an event / anecdote from history, which took place on that day, an appropriate poem and a personal affirmation by you. The format is loosely based on the addicts in recovery bestseller “Just For Today”, but you gave it a new, refreshing spin. Or as you stated on the website of Poetry Changes Lives:

‘I chose the title because poetry really did change my life. I love the way poetry makes me feel. When I am low it gives me hope, when I am sad it makes me happy and when bored it gives me interest. By changing my feelings, it changes my thoughts and actions and that is how it changes my life.’

In the more than three years since my time in Scotland I became to see more and more. I also learned that you – like me – came into recovery when you were 57 years old. Coincidence does not exist. By now you’re 76 years old, but you have more energy in your little finger than many 30-year-old in his or her whole body.

This year I become sixty. Sometimes I think: ‘Help!’ But if I become like you, I will be very happy indeed. Do you mind if I top this column with the headline “How my tormentor became my role model.”?

Thinking that I know you a little, you probably would give it your blessing.