In de serie “Hoe gaat het nu” praten we met oud-patiënten over de periode dat zij in behandeling gingen bij Castle Craig. Zij vertellen over hun ervaringen en over hoe het nu gaat. De namen zijn gefingeerd, maar hun verhalen zijn echt.
Robert (25) 2015
‘Het eerste dat ik hoorde tijdens de groepssessies in het kasteel, was dat ik vol woede zat. Ik vond het knap dat men dat zag. Want ik had daar helemaal geen erg in. ‘Ik? Vol woede?’, reageerde ik verwonderd. Ik was altijd uitgemaakt voor softie en woede hoorde in mijn optiek bij mensen die sterk voor hun mening uit kwamen.
Omdat mijn vader ook alcoholist was en mijn moeder vroeg dood was gegaan aan de gevreesde ziekte, kwam ik in de groep Kinderen Van Disfunctionele Ouders terecht. Daar leerde ik te begrijpen waar die ingehouden woede vandaan kwam. Mijn vader sloeg me al toen ik nog een peuter was en dat is al die tijd dat ik in het ouderlijk huis woonde nooit over gegaan. Ik had die herinneringen verdrongen. Alsof ze nooit bestaan hadden. Op een dag zei mijn therapeut tegen me: ‘Verslaving kan in de genen zitten. Maar hoe je het ook wendt of keert: jouw woede om wat je is aangedaan, heb je proberen te verdoven met drinken.’
Robert (29) 2020
‘Mijn vader is twee jaar geleden overleden. Ik hoorde dat van een oude buurvrouw. Want mijn pa en ik hadden geen contact meer. Ik ben een jaar geleden naar zijn graf gegaan. Om een bloem neer te leggen. Nadat ik dat had gedaan, sprak ik tegen het graf: ‘Pa, ik vergeef je voor alles wat je me aangedaan hebt. Ik weet zeker dat je het zelf verschrikkelijk vond. Maar je wist niet beter. Je was alcoholist. Toen ik in Schotland afscheid nam van mijn therapeut, zei hij tegen me: ‘Vergeet het niet. Vergeven doe je niet voor degene die je vergeeft, maar voor jezelf.’ Volgende maand ben ik vijf jaar clean & sober.’