In zijn nieuwste blog krijgt ervaringsdeskundige Mick Boskamp met bijna 10 jaar herstel op de teller, een rode vlag te zien, genaamd HALT.

De laatste paar dagen heb ik doorlopend honger en trek in zoet (terwijl ik tot eind vorige week juist misselijk van zoet werd). Ik ben ook kwaad. Houd me ten goede: ik ben ook heel erg happy. Ik ben vooral heel erg gelukkig met de mensen die ik dicht om me heen heb. Dat voelt echt als een zegen. Maar toch ben ik ook boos. Daarnaast voel ik me eenzaam in mijn gevoel. En dat alles maakt dat ik lusteloos ben en dat ik vandaag het liefst in mijn bed kruip om klokje rond te gaan slapen.

Stop, Boskamp! Of beter gezegd: Halt! Want dit is overduidelijk een geval van de dieprode vlag voor de verslaafde in herstel die H(ungry) A(angry), L(onely) & T(ired) heet, oftewel HALT. Belangrijk is om die vier gebieden met de grootste zorg te benaderen en te veranderen. Daarvoor is het wel handig om je goed te realiseren wat de oorzaak van HALT is.

Bij mij was dat zonneklaar. Ik voelde me weer genoodzaakt om iemand te redden. Ooit deelde ik mijn levensverhaal op een meeting en na afloop kwam iemand naar me toe met mogelijk het derde oog en die zei tegen mij: ‘Jij bent het type redder.’

Excuse me?

‘Ja, jij bent geen sponsor. Jij bent een mensenredder. En daar doe je niemand een plezier mee. Vooral jezelf niet.’

Er was een tijd dat dat ik mijn verslaving niet erkende en dat ik in ‘heldere’ momenten dacht dat ik een narcist was. Ik dacht overigens dat ik alle andere persoonlijkheidsstoornissen ook had. Verslaving is een ziekte die het slechtste in je naar boven haalt. Vandaar dat je je misschien gedraagt als een narcist, maar dat is enkel lelijke schijn. Als je de goede acties doet in herstel verander je van een narcist in een mens met empathie. Die transformatie is echt zoals de rups in een vlinder verandert (vandaar ons vlinder-logo). Het idee dat ik een narcist was, had ik meteen kunnen logenstraffen met het besef dat ik op gezette tijden veel empathie kan opbrengen voor mijn medemens.

Misschien soms teveel.

Ik wil de volgende appwisseling van gisteren met je delen. Met een fellow, die ik wekelijks bij de Herstelgroep Verslaving in mijn thuisdorp Zandvoort  tref en die ook toevallig begeleider bij Castle Craig is.
Ik schreef hem: ‘Slecht nieuws, jongen. Dirk* is weer twee dagen onvindbaar en moet wel terug zijn gevallen. Elke keer wordt het erger, dus ik houd mijn hart vast.’

De reactie van de fellow was: ‘Oh jammer van Dirk…’

Je zou denken dat die reactie ijskoud is. Maar voor mij was die app helemaal goed getimed en dus de enige juiste op dat moment. Die reactie zette me namelijk aan het denken. Je kunt en je mag geen redder zijn als verslaafde in herstel. Want als je redder bent, dan houd je je met het verhaal van iemand anders bezig. Terwijl jouw eigen verhaal als herstellend verslaafde alle aandacht verdient.

Want straks val je terug omdat een fellow is teruggevallen. Dat zou wel heel ironisch zijn, vind je niet?

*Dirk is uiteraard een gefingeerde naam. Dit is namelijk een anoniem programma.