Onze columnist Mick Boskamp raakte onlangs verwikkeld in een Facebook-discussie over verslaving en God. Hij schreef er een verhaal over, uit het hart:

Laten we het vandaag eens over God hebben. Laatst las ik op de Facebook-pagina van Zero&Sano (‘meer dan een safehouse’) de volgende reactie van iemand die zich anoniem The Dutch Atheïst noemt:

Het 12-stappen Minnesota model is Christelijke evangelisatie in vermomming, bedoeld om gebruik te maken van het feit dat mensen in de put zitten en open staan voor elk mooi praatje.

Het is niet de eerste keer dat ik zoiets las, maar dit keer keer voelde ik me geroepen om te reageren.

Ik schreef:

Beste atheist, dankzij het 12-stappen Minnosota model ben ik abstinent van alle middelen. Een kerk heb ik zelden van binnen gezien. Ik geloof niet zoals de Rooms-katholieken, Protestanten of de Mohammedanen geloven. Maar ik geloof wel. Ik geloof in een hogere macht. Ik noem die hogere macht voor het gemak God. Zoals jij het schetst gaat het hier om zieltjes winnen. In dat geval hebben ze mijn zieltje gewonnen, want ik ga nu al meer dan zes jaar clean & sober door het leven. In die periode heb ik veel hulp gekregen. Van mijn geloof in een hogere macht, maar vooral ook van mensen die in de verslavingszorg werken en van fellows, van mede-verslaafden.

Het kan geen toeval zijn dat ik een dag later op de site van de NOS een artikel zag met als kop Een op vijf reformatorische gezinnen kent verslaving, drempel hulpvraag hoog. In dat stuk stond te lezen dat een niet gering deel van de reformatorische jongeren in Nederland ernstig verslaafd is aan alcohol. Minder groot is de verslaving aan drugs, games of porno. De meeste gemeenteleden vinden het moeilijk om om hulp te vragen en ze stappen ook niet snel naar iemand van hun kerk, blijkt ook uit het onderzoek van het kennisinstituut Christelijke GGZ. De kerken hebben daardoor weinig zicht op de verslavingsproblemen onder hun kerkgangers.

En dat alleen geeft al aan dat het 12 stappen programma geen ‘Christelijke evangelisatie in vermomming is’, maar een spiritueel programma, waarin niemand iets moet. Er worden suggesties aangedragen en de ervaring heeft geleerd dat die suggesties werken. En alles is bespreekbaar. Sterker nog: je problemen delen en praten over je verslaving worden aangemoedigd.

Natuurlijk hield de Facebook-discussie met The Dutch Atheist met mijn reactie niet op, maar toen ik aan hem vroeg welk programma of welke methode volgens hem dan wel hielp om te herstellen van verslaving, werd het stil.

Mick Boskamp