In de laatste week van het aanstaande oude jaar lijkt er altijd wat stress in mijn leven te zijn.
Door: Mick Boskamp
Dit keer werd ik 7 dagen voor deze Oudejaarsdag ziek. Griep. Geluk had ik ook. Want ik werd verkouden, hoesterig en koortsig de dag nadat mijn vriend René van Collem zijn nieuwste aflevering van zijn Podcast-serie ‘Van Verslaving Tot Vrijheid’ had opgenomen met mij als gast.
Ik was al best nerveus om vijftig minuten te praten over mijn verslaving en herstel en alles wat daarmee te maken had en heeft in mijn leven. En daar kon ik helemaal geen gehoest, genies en een verkouden stem bij gebruiken. Achteraf had ik me nerveus om niets gemaakt. Ik weet dat de beroemde drummer en familie counselor een geweldige vent is. Anders was hij niet één van mijn vier besties geweest. Maar als interviewer en gespreksleider vond ik hem een regelrechte sensatie. Wat een rust, wat een sterke reacties op antwoorden, wat relaxt, kortom: René weet het beste uit mensen te halen. Het beste en het meest intieme.
In één van de reacties op YouTube stond te lezen dat we wel heel erg zoetsappig zijn met elkaar in de Podcast. Tsja. Ik heb geprobeerd om zoveel mogelijk mezelf te zijn en eerlijk. En het zou dan een mooie boel zijn als ik kijkers/luisteraars, die niet tegen emoties kunnen, te pleasen met afstandelijkheid.
Erg okay was dat ik twee dagen nadat de podcast online was gegaan een gesproken appbericht van René kreeg waarin hij vertelde dat dit verreweg de uitzending met de meeste weergaves (richting 1000) was. Hij gaf wat mogelijke redenen op voor het succes (René was net op televisie met zijn vrouw geportretteerd door Joris Linssen en de naam Playboy in de kop doet het gek genoeg nog steeds goed), maar al met al was 1000 een heleboel. Hij eindigde de boodschap met: ‘En niet teveel ego hierdoor krijgen, hè, Playboy?’
Toen ik daarna een lieve vriendin aan de telefoon kreeg die bijna vijf jaar in herstel is en ik haar vertelde over die grappige ego-opmerking van René, appte ze me later een tekst. In grote witte letters op een zwart vlak stond te lezen: ‘Ego is not your Amigo.’
Dat was de tweede keer dat ik geluk had in de week dat ik ziek was. Want die kreet had ik precies nodig op dat moment. Het toeval wilde (andere woorden voor: mijn hogere macht zorgde ervoor) dat op zaterdag 31 december (vandaag dus) in Hotel Arena in Amsterdam een Playboy Oud & Nieuw feest zou plaatsvinden. Een party waar ik met heel veel dienstjaren bij het magazine een soort van eregast zou zijn. In die hoedanigheid mocht ik ook zelf een aantal gasten uitnodigen. Ik besloot om alleen mensen uit te nodigen die direct met Playboy te maken hebben gehad, hetzij als model of fotograaf, hetzij als auteur of redacteur. En in dat koortsachtige brein van me gebeurde opeens van alles. Met een duwtje in de rug door het succes van de Podcast en het eregast zijn, groeide mijn ego. En met een behoorlijke snelheid die werd veroorzaakt doordat ik ook nog eens terug naar een tijd werd geworpen, waarbij ego allesbepalend was.
Denkende aan de woorden in het appje dat ik had gekregen, besloot ik om even geen vrienden te zijn met mijn ego en mijn gedachtes om te gooien naar wat ik in het nieuwe jaar allemaal wil doen. Allemaal dingen die goed voor me zijn. En als het even kan vooral voor mijn medemens. En ik zal je wat vertellen: toen maakte dat ik-gerichte ego zo snel mogelijk dat ‘ie wegkwam. Mooi dat ik dat inzicht heb gekregen op de valreep van het nieuwe jaar.
Thanx, fella!
HIER de link naar de desbetreffende Podcast. Castle Craig komt er uiteraard ook in voor.
