In deze blog vertelt journalist Mick Boskamp, 9 jaar clean & sober en oud-cliënt van Castle Craig, hoe het is om in herstel weer verbinding met je kind te maken.
Het is vrijdag 15 juli als ik ’s ochtends een appje krijg. ‘Hoe laten lunchen we, Mijnheer Boskamp?’ Netjes en formeel! Vooral als je weet dat de afzender onze 14-jarige dochter is, die bij haar moeder woont in het prachtdorp dat Zandvoort heet.
Met de auto ben ik in nog geen 5 minuten bij haar.
Wel zo fijn als je je dochter dicht bij je hebt.
We spreken om 1 uur af bij Le Bar op het Kerkplein. Daar hebben ze op de kaart een knaller van een broodje staan, de Mama Classic (met o.a. gekruide omelet, bacon en zongedroogde tomaten). Dat broodje is zowel favoriet van dochterlief als van ondergetekende. Zijn er meer zaken waarover zij en ik het roerend eens zijn met elkaar?
Jawel, Billie Eilish.
Als ik het zonnige Kerkplein op loop, zie ik de jongedame al in de verte zitten met dat hoogblonde kapsel van haar. Ze wil een Cola. En – what else? – een broodje Mama Classic. Met kamp gaan ze naar onze Zuiderburen, een week waarin o.a. een dagje Walibi België staat gepland. Dat moet wel het hoogtepunt zijn voor haar, want ze is gek op roller coasters. De bestelling is onderweg en dochter zegt: ‘Pap, ik wil je even het filmpje van de snelste en hoogste achtbaan van de Benelux laten zien.’
Ik krijg een wee gevoel in mijn buik, alleen al door het kijken naar het filmpje. Van kinds af aan ben ik nooit een fan van achtbanen geweest. Nadat haar moeder me laatst foto’s had ge-appt van onze dochter die in een serieus hoge boom was geklommen, appte ik haar terug: ‘Ze is ook voor de duvel niet bang! Weet je zeker dat ik de vader ben?’ Moeder reageerde met: ‘Volgens mij is ze alleen van mij…’
Zwijgzaam eten we van onze broodjes. Vroeger voelden momenten van stilte tussen ons ongemakkelijk. Maar nu geniet ik ervan. Want ik merk aan haar lichaamstaal en aan hoe haar ogen staan, dat ze het naar haar zin heeft en dat ze geniet. Zou ik misschien een beetje trots op haar zijn?
Dochterlief klimt in bomen, stapt in de heftigste achtbanen, ze drumt, zingt en speelt gitaar. En bovenal is ze super lief en wijs. Ze doet het gewoon heel erg goed, zeker als je nagaat dat het leven voor de jeugd vanaf 2020 niet gemakkelijk moet zijn geweest. Voor ons volwassenen waren de achterliggende corona-jaren al buitengewoon hectisch en verwarrend, laat staan voor kinderen. Daarnaast zie je in de samenleving anno nu dat ouderen steeds jonger worden in hun doen en laten, maar dat jongeren door de maatschappij waarin we leven gedwongen worden eerder volwassen te zijn.
En nu heeft die jonge generatie ook nog hun eigen verdovend middel gekregen. Snus. Oftewel een opwekkend/verdovend middel voor pubers. Snus is de benaming voor nicotine-zakjes met een smaakje die je tussen je tandvlees moet houden, waarna de nicotine z’n werk doet. Hoogst verslavend. Maar dat mag de pret niet drukken. Mijn dochter zie ik dit middel gelukkig niet snel gebruiken. Het enige waar ze verslaafd aan is, zijn achtbanen.
Als we na de lunch nog een ijsje hebben gegeten en we naar haar huis wandelen, zeg ik: ‘Ik heb je toch verteld van die vrienden die weer drugs zijn gaan gebruiken? Misschien had ik meer voor ze kunnen betekenen.’ Ze reageert met: ‘Dat is echt onzin, pap. Dat die mensen gebruiken is niet jouw verantwoordelijkheid. Dat doen ze zelf.’
Opeens vecht ik tegen mijn tranen. Ik moet denken aan dat moment, negen jaar geleden, dat ze op Schiphol afscheid van me nam toen ik voor viereneenhalve maand naar Castle Craig in Schotland ging. Alles was goed, totdat ik richting douane ging. ‘Papa, papa, ga niet weg!,’ schreeuwde ze me na.
Ik moet denken aan al die keren dat ik met mijn egoïstische zelfmedelijden troost wilde zoeken bij onze dochter. Een vader hoort het kind te troosten en niet andersom. Hoe onveilig moet dat niet hebben gevoeld voor haar toen en de jaren erna?
Maar met geduld, het laten zien dat ik wel degelijk ben veranderd in herstel en met het geluk dat ze een buitengewoon goede moeder heeft en een fijne cadeauvader, heb ik dit jaar voor het eerst echt het gevoel dat we verbonden zijn. En dat gevoel overspoelt alles.
Ja, het leven is fraai in herstel.