Mijn grote voorjaarsschoonmaak
In zijn eerste column van het nieuwe jaar is onze columnist Mick Boskamp openhartiger dan ooit. Want je weet het: secrets keep you sick.
Op 28 april aanstaande ben ik – als alles goed gaat – 8 jaar clean & sober. Tot nu toe heb ik sinds die dag in 2013 geen alcohol gedronken, geen cocaïne gesnoven (wat klinkt dat toch ranzig), niet geblowd, geen benzo’s, noch XTC geslikt en sinds 5 november van datzelfde jaar geen sigaretten gerookt. Maar dat ik een verslaafde in herstel met nadruk op herstel ben, staat als een paal boven water.
In de mooie zomer van 2018 viel ik terug. Niet in gebruik van middelen, maar geestelijk. Een emotional relapse, noemen ze dat bij Castle Craig. En deze waaide niet over, maar werd een heftige depressie, waarvoor ik zelfs twee maanden werd opgenomen in een GGZ-instelling. Heb je weleens van het Amerikaanse televisieprogramma Seconds From Disaster gehoord? Daarin worden rampen
uit de moderne geschiedenis gereconstrueerd. En altijd gaat zo’n ramp vooraf aan een serie kleinere rampen die tezamen een sneeuwbaleffect veroorzaken. Bij mijn depressie ging het net zo. En al die rampjes had ik – als ik écht goed in herstel had gezeten – zelf kunnen voorkomen.
Eén daarvan was dat ik mijn financiën niet op orde had. Geld is mijn achilleshiel. Ik kan er niet mee omgaan. Ik weet niet waar het aan opgaat om de doodsimpele reden dat ik geen overzicht heb. Interesseert geld me niet? Oh, echt wel. Maar vooral als ik er gebrek aan heb, begint het te knagen. Tegen die tijd ben ik zo bang om in mijn administratie te duiken en lijken tussen de papieren tegen
te komen, dat ik die angst laat woekeren, met desastreuze gevolgen. En dan komen die andere kleine rampjes aan getrippeld. Rampjes met namen als Onzekerheid, Spijt, Schaamte en zelfs Jaloezie. Want er zijn legio mannen op aarde die geen onvolwassen angsthazen zijn en hun zaken wel voor elkaar hebben. Mannen die een veel betere match met mijn geliefde zijn. Ik zou mijn vriendin, mijn huis en mijn verstand kwijt raken. Ja, echt: de gevaarlijkste plek op aarde bevindt zich tussen je oren.
Die depressie loste gaandeweg op, maar nog steeds heb ik mijn financiën niet helemaal op orde. Misschien wel helemaal niet. En daar gaan we dus na een jaar of veertig eindelijk wat aan doen. Zelf wat aan doen. En het niet overlaten aan anderen, want dan leer je het nooit. Gewoon door zelf de verantwoordelijkheid te nemen. Want daar begint het goede gevoel en de weg naar volwassenheid mee. Ben ik minder dat ik al die tijd de boel de boel heb gelaten? Nee. Want ik heb ook goede eigenschappen. Zo doe ik iets wat ik nooit had kunnen bedenken dat ik zou gaan doen: fellows bijstaan op hun weg naar herstel. Ze moeten me alleen niet vragen om hun belastingaangifte te doen. Even serieus: anderen helpen geeft me een waanzinnig goed gevoel. En de kracht om te doen wat ik moet doen. Clean house, zoals in het grote boek van AA staat.
Daarom roep ik bij deze januari 2021 uit tot de maand waarin ik – en hopelijk een aantal fellows met mij – aan de grote voorjaarsschoonmaak begin.
Handen uit de mouwen, Boskamp! Je kunt het.
