‘Een aantal weken geleden, toen een schok door Nederland ging vanwege de moord op advocaat Derk Wiersum, schreef ik een brief voor het Parool die een week lang trending topic werd in Nederland.’ Onze columnist Mick Boskamp over het geweten van de recreatieve drugsgebruiker.
Ik liet mijn gevoelens de vrije loop en schreef hoe vreselijk het was dat een onschuldige man, vader van twee kinderen, gewoon – pats, boem – was doodgeschoten omdat hij alleen maar zijn werk deed en advocaat was van een kroongetuige in een heftige drugszaak.
Ondanks de boosheid, het plaatsvervangende verdriet en verbijstering voelde ik vreemd genoeg ook een soort van opluchting. Opluchting dat ik als verslaafde in herstel geen middelen meer gebruikte en me dus ook niet schuldig hoefde te voelen over het feit dat ik mee deed aan het nog rijker maken van de drugsmiljonairs annex gewetenloze moordenaars.
Vervolgens richtte ik me tot de recreatieve drugsgebruikers en schreef: ‘Als je van plan bent om een gram coke te scoren voor het weekend, denk dan aan Derk Wiersum, maar vooral aan zijn vrouw en zijn kinderen, denk aan al die onschuldige mensen die nog vermoord gaan worden en aan hoe fijn het voelt als er geen bloed aan je handen kleeft.’
Daarna doken de voor- en tegenstanders van wat ik geschreven had bovenop de brief. En dat was ook precies mijn bedoeling. Waarom? Omdat we geneigd zijn altijd naar anderen te wijzen en nooit naar ons eigen aandeel te kijken. Dat besef kreeg ik door de 12 stappen van herstel. Dat die stappen inzichten geven en bewuster maken, bleek ook weer toen ik deze week naar een aflevering van EenVandaag keek. Daarin kwam het onderwerp drugsgebruik weer ter sprake.
Er was een onderzoek gedaan naar het geweten van de Nederlandse gebruiker. Over de stelling: ‘De vraag naar drugs is groot en internationaal. Het maakt echt geen verschil of ik wel of geen drugs koop’ was 8% het eens en 86% oneens. De mensen die het hier niet mee eens waren gaven als argument dat zij hun eigen aandeel als zo klein beschouwden dat het er niet toe deed.
Laat ik dat argument herschrijven met een ander onderwerp: ‘De vervuiling van de oceanen is groot en internationaal. Het maakt echt geen verschil of ik wel of geen plastic in de Noordzee gooi.’
Snap je waar ik naartoe wil? En daarom ben ik nogmaals blij dat ik ooit begonnen ben aan de 12 stappen van herstel. Ook voor het deel in je dat niets met verslaving te maken heeft, zijn die stappen louterend. Want wat ik volgens die methode geleerd heb, is dat als je de wereld wilt veranderen, je toch écht bij jezelf moet beginnen.
