Toen ik bijna 5 jaar geleden stopte met het gebruiken van drugs wist ik echt helemaal niets van herstel. Just for today. Dat begreep ik wel. Sterker nog: ik was in de stellige overtuiging dat als ik vandaag niet zou gebruiken en morgen niet, en de dag, de weken en de jaren daarna ook niet, dat het dan vanzelf helemaal goed zou komen met me.
Af en toe zou ik een meeting pakken om gelijkgestemden te zien, te horen en te spreken en ik zou het Big Book van de AA een paar keer goed doorlezen. En dan kon ik mezelf op mijn schouder slaan en zeggen: ‘Je doet het goed, ouwe!’
Natuurlijk is afkicken en vervolgens niet meer gebruiken prioriteit nummer 1. Maar daarna begint het pas, de weg naar herstel. Toen ik in september 2013 werd opgenomen bij Castle Craig in Schotland was ik ‘al’ 5 maanden clean & sober. Even was ik in de veronderstelling dat mijn verblijf daar om die reden een makkie zou worden. Dat liep even anders. Want hoewel ik was gestopt met gebruiken, waren mijn gedachtes (negatief, somber, verwarrend) en mijn acties (nihil) nog steeds hetzelfde als toen ik snoof, dronk, slikte en hasj rookte. Met dit verschil dat ik mezelf nu niet meer kon verdoven van de pijn die ik diep van binnen voelde.
Binnen een paar weken ging het zo slecht met me dat ik mijn bed uit gesleurd moest worden door mijn mede-patientes en therapeuten. Het liefst lag ik de hele dag naar het plafond te staren. Ik was een zogenaamde dry drunk, iemand die alles verschijnselen heeft van iemand die dronken is, maar niet heeft gebruikt. En ik zal je wat vertellen: dat voelt slechter dan gebruiken.
Maar gaandeweg begon ik bij Castle Craig te begrijpen waar het over ging. Ik kwam langzaam in beweging en begon de lessen die me geleerd werden te processen en een plaatsje te geven. Het belangrijkste wat ik leerde, was ik dat ik er mocht zijn. Dat er een aardige gast bestond, die het verdiende om goed voor te zorgen. En dat dit niets te maken heeft met zelfverheerlijking, maar alles met goed doen. Want wie goed doet, goed ontmoet. En met goed bedoel ik ook het goede in jezelf.
En dat is de reden waarom ik tot op de dag vandaag niet meer heb gebruikt. Omdat ik het goede heb durven omarmen. Een gevoel dat met niets te vergelijken is, een onoverwinnelijk, zalig, geweldig gevoel. Met dank aan Castle Craig.