Toen ik hoorde dat ik mee mocht met een kleine marketing delegatie naar het kasteel in Schotland gaf dat een apart gevoel. Want daar, zo’n kleine tien jaar geleden, begon mijn herstel.
Door: Mick Boskamp, fotografie: Jenny de Rijke
Een paar weken later rijden we de oprijlaan van Castle Craig op, in het raadsgebied dat de Scottish Borders heet. En omdat het aparte gevoel nu echt de overhand krijgt, kan ik ook beter analyseren wat ik precies voel. Als ik rechts het kasteel zie opdoemen, voel ik 75 procent trots, vermengd met 25 procent nervositeit. Die trots heeft alles te maken met het feit dat ik hier tien jaar geleden aankwam als een wrak en ik zoveel jaren later mag zeggen dat ik aardig ben opgedroogd. En die nervositeit? Die heeft precies met hetzelfde te maken. Want wat zal het met me doen? Als ik terugkeer naar de plek waar ik er helemaal doorheen zat?
Bij het kasteel gaan we via de hoofdingang naar binnen. Mijn hart slaat een paar slagen over. De entree met die grote bank voor de open haard is nog precies dezelfde. En de geur van het kasteel is nog steeds de geur van het kasteel.
Drie dagen daarna zit ik op die grote bank voor de open haard. We hebben nog een uur voordat we teruggaan naar het hotel en afscheid nemen van onze Schotse collega’s in het kasteel, want de volgende ochtend vliegen we al vroeg terug naar Amsterdam. Ik heb mijn laptop op schoot en ik maak aantekeningen van wat ik heb mogen beleven, de afgelopen dagen. In alle eerlijkheid was ik al eens terug geweest in het kasteel. Dat was vijf jaar geleden geleden, samen met twee maten van me uit mijn Schotse periode, die nog steeds hechte vrienden zijn. We waren daar voor de jaarlijkse reünie. Maar gek genoeg had ik tussen al die gesprekken met oude bekenden door niet het idee dat ik op de plek was, waar al het goeds voor me was begonnen bij nul.
Het enige wat ik me echt kan herinneren van die trip, was de hike die we gedrieën maakten met onze lieve fitness-instructeur uit 2013, Jo Sutherland, waar wel al die tijd via social media contact mee hadden gehouden.
Maar dit was anders. Dit vond plaats tijdens een aantal doordeweekse dagen, waarop alles reilde en zeilde in het kasteel, zoals toen ik er was.
Heel confronterend, heftig, maar tegelijkertijd ook bevrijdend was het moment dat ik bij een groepstherapie aanwezig mocht zijn, zeg maar als groepslid. Toen ik de gezichten van de groep bekeek en beluisterde vanaf mijn plek, zag en hoorde ik mezelf. De onzekerheid en angst dropen er bij sommigen vanaf. Waarom tegen het einde van de therapie het heftige gevoel dat ik had, plaatsmaakte voor een gevoel van bevrijding, was omdat ik nu zo goed kon begrijpen dat ik toen, net als al die jonge gasten hier, veilig was.
Maar overwegend waren het mooie momenten die ik de afgelopen dagen hier had beleefd in Schotland. Zoals de verrassende begroeting van therapeut Tony Marini, die in die tien jaar dat hij me niet had gezien wel honderden cliënten moet hebben begeleid, maar me toch herkende, ook nog bij naam.
Zoals het moment dat ik mijn levensverhaal mocht houden voor cliënten in het kasteel. Tien jaar geleden keek ik zelf enorm op tegen die krachtige, maar ook spirituele gasten uit Glasgow en Edinburgh, die hier in het kasteel hun levensverhaal kwamen doen, o.a. over wat voor moois het voor hen had gebracht om clean te zijn. En nu zat ik daar zelf mijn levensverhaal te vertellen. Het kan verkeren.
Terwijl ik aantekeningen maak, kijk ik even op en zie ik een oudere, charmante vrouw. Haar gezicht ken ik maar al te goed. Als ze me bijna passeert, pauzeert ze even en vraagt ze vriendelijk wie ik ben. Ik leg mijn laptop opzij, sta op en stel mezelf voor. ‘Ah, je hoort bij de groep van Fran (Frances Beek – CEO Castle Craig Nederland),’ zegt Dr. Margaret Ann McCann, samen met haar man Peter McCann, oprichter in 1988 van Castle Craig Hospitals. ‘Hoe vind je het hier?’ vraagt ze. Ik vertel haar zo kort mogelijk – want mezelf kennende wordt het zomaar een roman – dat ik hier bijna tien jaar geleden ben geweest en sindsdien nooit meer heb gebruikt. Zichtbaar ontroerd vertelt ze me dat mijn verhaal haar dag heeft gemaakt.
En op dat moment weet ik het. Eigenlijk wist ik het al. Maar nu zag ik het ook. Je weet misschien wat Johan Cruijff ooit zei: ‘Je gaat het pas zien als je het door hebt.’ En daar, op dat moment, in de ruimte waar ik ooit voor het eerst voet in het kasteel zette, zag ik wat Castle Craig echt voor me betekende. Namelijk een plek waar mijn leven een schitterende tweede kans had gekregen.