Op dierendag herinnert Castle Craig’s Ferd-Jan van Kemenade zich hoe hij als Therapeutic Duty de varkens verzorgde toen hij 15 jaar geleden voor een klinische opname bij CC in Schotland verbleef.

Totaal verwilderd en meer dood dan levend kwam ik in Schotland aan, op 27 augustus 2007. In de 18 weken daarna lukte het om mezelf -met behulp van veel anderen- weer zover op de rails te krijgen dat ik op het spoor kon blijven toen ik weer thuis was.

Daar was veel voor nodig. Ingewikkelde emotionele knopen doorhakken, veel praten, veel bewegen, lezen/schrijven/leren en weer goed eten. De behandeling had dat allemaal. Iets meer van mezelf gaan begrijpen en van de destructieve kant die er in mij was. Mezelf en anderen leren vergeven – al was het maar om weer te kunnen leven. Mezelf herkennen in alle andere herstellend verslaafden die daar toen ook waren. De enorme boosheid die in mij was leren zien en ook leren dat ik zelf een groot aandeel had in alles wat er misging in mijn leven…

Naast alle individuele- en groepstherapie kregen we ook hele alledaagse dingen te doen, zogenaamde Therapeutic Duties. Dat varieerde van elke dag de vlag hijsen en strijken, tot haardvuur aanmaken, ramen poetsen of Pots&Pans – afwassen. En dit uiteraard naast het netjes bijhouden van de kamer en opmaken van mijn bed.
Castle Craig is geen luxe resort waar je verwend wordt. Het is een kliniek waar je leert om te gaan met het leven. Waar gewone dingen voor het eerst in lange tijd weer bijzonder worden.
Maar wat me vandaag vooral bijstaat is mijn Therapeutic Duty, die ik 4 weken mocht doen: iedere dag het voedselafval van de keuken (schillen en restjes), samen met een Schotse fellow naar de varkens brengen. Grote varkens, ik wist niet dat ze zo groot konden zijn.
In dat soort dagelijkse plichten, in de rust van de omgeving, in de kracht van de behandeling, in de gesprekken met medepatiënten, vond ik het spoorboekje van mijn leven weer terug.