In de jaren 60 werd gitarist en zanger Eric Clapton God genoemd in zijn thuisland Engeland. Maar zo’n 20 jaar later, tijdens een optreden in Australië, lag God op zijn rug gitaar te spelen. Niet omdat het bij de podium-act hoorde, maar omdat hij simpelweg te dronken was om nog op zijn benen te kunnen staan.
‘De enige reden dat ik geen zelfmoord pleegde,’ zou hij later in zijn autobiografie schrijven, ‘was omdat ik niet meer zou kunnen drinken als ik dood was.’
Journalist Mick Boskamp schrijft over verslaving en de rol die de verslavingszorg van Castle Craig in zijn leven heeft gespeeld. In Nederland biedt Castle Craig ambulante verslavingszorg aan in de vorm van dagbehandeling, individuele therapie en groepstherapie.
Van coke naar heroïne naar alcohol, naar herstel
Na decennia lang van alles te hebben gebruikt en in grote hoeveelheden, van coke tot heroïne en van heroïne tot alcohol, besloot hij in 1987 na verschillende halfzachte pogingen serieus in herstel te gaan. En hij was als de dood voor het vooruitzicht om clean te worden.
‘Ik dacht dat als ik zou stoppen met de drank en de drugs, dat ik niet meer in staat zou zijn om te spelen. Met andere woorden: ik dacht dat ik die troep nodig had om creatief te kunnen zijn.’
Tears in Heaven
Met zijn pasgeboren zoontje Conor voor ogen, een kind dat niets aan een verslaafde vader had, hield hij vol. De twaalfde stap in het ook door Castle Craig gehanteerde 12 stappen Minnosta model zegt dat je probeert om datgene wat je geleerd hebt in herstel door te geven aan anderen. Zes jaar lang was hij part time counselor in een verslavingskliniek in West-Londen. Onbezoldigd, onbaatzuchtig.
Op 20 maart 1991 sloeg het noodlot toe en overkwam Clapton het ergste wat een ouder kan overkomen. Zijn zoontje Connor, inmiddels 4 ½ jaar oud, viel van het balkon van de New Yorkse condominium, waar het kind met zijn moeder, de Italiaanse actrice en tv-persoonlijkheid Lory Del Santo op de 49ste verdieping woonde. Een gebeurtenis die zelfs een geheelonthouder aan de drank zou kunnen krijgen, laat staan een verslaafde in herstel. Maar Clapton had geleerd om hulp te vragen en die kreeg hij. Ook van zijn hogere macht. Op basis van zijn geloof in een higher power schreef hij de ontroerende song ‘Tears In Heaven’.
Beyond the door
There’s peace, I’m sure
And I know there’ll be no more
Tears in heaven
Verslavingskliniek in Antigua
Clapton ging door met zijn leven, met vereende kracht en opende eind jaren 90 op het Caribische eiland Antigua een verslavingskliniek, voornamelijk voor de plaatselijke, arme bevolking. Want dat is wat hij de afgelopen jaren wel geleerd had. Om tegenover een zwarte bladzijde in je leven direct een witte, blanco bladzijde te zetten, waar je naar je beste kunnen invulling aan geeft.
Van de week kwam het nieuwste album van de inmiddels 71-jarige rockgrootheid uit, getiteld ‘I Still Do’, een album dat volgens het toonaangevende muziekmagazine Rolling Stone een absolute aanrader is, een plaat waarop hij doet waar hij zo goed in blijkt te zijn: de sterren van de hemel spelen alsof de gitaar zijn hogere macht is.
Luisterend naar ‘I Still Do’ geniet ik. Niet alleen van de muziek, maar vooral ook van een fellow, die het ondanks alles tot op de dag van vandaag toch maar mooi geflikt heeft.