2D432421-62B4-4815-B78F-2F63202A572D-900×506

Mick’s omdedagboek #2

Hoe is het voor een verslaafde in herstel om te leven en te functioneren met de Corona-crisis? Voor Castle Craig houdt ervaringsdeskundige en journalist Mick Boskamp de komende tijd een speciaal Omdedagboek bij. Dit is deel 2, waarin hij heel boos wordt.

Gisteren maakte ik een lange wandeling van de Dordtse woning van mijn lief naar het parkeerterrein aan de rand van de stad. Het was prachtig weer, fris maar stralend, en de koude lucht die ik tijdens het lopen opsnoof was bijna zo puur als in mijn woonplaats Zandvoort. Dat is ook het gevolg van de Corona-crisis. Dat er minder CO2-uitstoot is. Ik dacht aan een telefoongesprek dat ik de dag hiervoor met een fellow had gehouden. Hij vroeg of het uit te houden was in Dordrecht. Is de Paus katholiek? Natuurlijk was het uit te houden. Sterker nog: onze relatie, of in dit geval isolatie, was nog nooit zo goed geweest.

Met een naar omstandigheden uitstekend humeur bereikte ik de P+R op de Weeskinderendijk. Omdat ik voor mijn site nieuwe auto’s test, waar ik een week in mag rijden, parkeer ik die hier, waar je slechts 1,50 per dag betaalt. In de straat bij mijn vriendin betaal je bijna 2 euro per uur en ben je dus zo 25 euro per dag verder, met een ‘weekschade’ van 175 euro. ‘Daar heb ik wel twee keer een lange wandeling voor over’, bedacht ik me met een glimlach op mijn gezicht. Maar toen ik de auto zag staan, veranderde die glimlach in een grimas. Onder de ruitenwisser wapperden witte briefjes. En toen ik dichterbij kwam en de briefjes er onder vandaan ritste, telde ik maar liefst vier bekeuringen van 60 euro elk!

Happend naar adem ging ik op mijn mobiele telefoon naar de app van Parkmobile en zocht de parkeergeschiedenis op. Hier, ik had gewoon alle dagen betaald! Maar toen ik nog een keer keek, zag ik tot mijn grote schrik dat ik bij het invullen van het kenteken op de app een 1 teveel had gezet. Een enorme boosheid welde in me op. Wat een hufters, die gasten van handhaving! Hoe durfden ze! Het hele land, wat zeg ik: de hele wereld staat op zijn kop! En wat doen die gasten? Die schrijven bekeuringen uit voor zestig euro op een parkeerterrein waar je de eerste 24 uur gratis mag parkeren en daarna 1,50 euro per dag, alleen omdat je een minuscuul foutje hebt gemaakt!

Ik besloot om naar het stadskantoor te rijden waar ik die gasten van handhaving helemaal verrot zou schelden! In de auto belde ik mijn vriendin en vertelde haar stotterend van woede het hele verhaal. Het werd even stil aan de andere kant van de lijn. Toen zei ze: ‘Doe eens even rustig en rijd alsjeblieft niet naar het stadskantoor toe nu. Je vindt het misschien niet leuk om te horen, maar je bent zelf toch ook niet brandschoon? Je hebt wel een foutje gemaakt. Ga even een stukje rijden. Misschien kom je tot rust.’

Ik deed wat ze zei en reed en reed. Zonder doel en zonder bestemming. Toen ik uiteindelijk naar mijn eigen aandeel kon kijken in deze situatie, kwam er een rust over me heen, die heel prettig voelde. Ik had een fout gemaakt, weliswaar een fout die heel menselijk was, maar niettemin een fout. Dat ik baalde was logisch, maar om dan die handhavers de schuld te geven, sloeg natuurlijk helemaal nergens op. Die zagen in hun systeem dat ik niet had betaald. Ik moest er niet aan denken om het werk te doen dat zij deden, maar het was wel werk. En zonder handhavers zou dit land een nog grotere zooi worden dan het nu al was. Ik moest denken aan mijn herstel. Daarin ging ik pas echt stappen maken toen ik in alles naar mijn eigen aandeel kon gaan kijken. Ook toen kwam er, net als nu, een rust over me heen die ik, ja, als een bevrijding ervaarde.

Ik reed de auto terug naar de P + R, parkeerde, voerde het juiste kenteken in op de Parkmobile app en wandelde in het zonnetje terug naar mijn lief. Moraal van het verhaal? De volgende dag belde ik met handhaving en legde kalm en vriendelijk het hele verhaal uit, waarna ik de bekeuringen mocht verscheuren. Ook in tijden van Corona zijn er cadeautjes van herstel.