In de serie “Hoe gaat het nu” praten we met oud-patiënten over de periode dat zij in behandeling gingen bij Castle Craig. Zij vertellen over hun ervaringen en over hoe het nu gaat. De namen zijn gefingeerd, maar hun verhalen zijn echt.
Kathleen 35 (2014)
‘Ik kwam bij Castle Craig binnen als cocaïneverslaafde en ging weer weg met een verslaving erbij. Niet dat ik na de kliniek ging gebruiken of me over gaf aan die nieuwe verslaving, maar verslaafd ben je en verslaafd blijf je. Dat je onmogelijk een ex-verslaafde kunt zijn, leerde ik ook in Schotland. Maar om een lang verhaal kort te maken: na de groepsgesprekken en de gesprekken met de therapeut in het kasteel kwam ik erachter dat ik ook seksverslaafd was. En dat die seksverslaving alles te maken had met eenzaamheid en gebrek aan liefde en aandacht tijdens mijn opvoeding. Ik ging van minnaar naar minnaar, waarbij ik mezelf nooit echt gaf. En die seksuele prikkels werden versterkt door het gebruik van cocaïne.’
Kathleen 41 (2020)
‘Het is zes jaar geleden dat ik bij Castle Craig was. Met wat ik daar geleerd heb, ging ik bij terugkomst meteen aan de slag. Ik vond een goede psychotherapeut en dankzij de wekelijkse gesprekken met haar ontdekte ik steeds meer over mezelf. Die eenzaamheid had alles te maken met het feit dat ik niet met mezelf kon zijn. Omdat ik zo weinig aandacht had gekregen in mijn jeugd, had ik het idee gekregen dat ik die aandacht ook niet waard was. Pas toen ik me ging realiseren dat ik er toe deed en dat ik er mocht zijn, leerde ik mijn huidige vriend kennen. Aan hem heb ik genoeg
en aan hem geef ik mezelf ook echt. Dit jaar ben ik zes jaar clean & sober van cocaïne. Niet van seks gelukkig. Want ik heb het heerlijk met mijn mooie, lieve, zorgzame lover.’