Journalist Mick Boskamp schrijft over verslaving en de rol die de verslavingszorg van Castle Craig in zijn leven heeft gespeeld. In Nederland biedt Castle Craig ambulante verslavingszorg aan in de vorm van dagbehandeling, individuele therapie en groepstherapie.
Fotografie: Paul Tolenaar
De dag dat ik het boek ‘Beginnen met roken’ voorgoed dichtsloeg, zal ik nooit vergeten. En de plek waar dat gebeurde ook niet.
Journalist Mick Boskamp schrijft over verslaving en de rol die de verslavingszorg van Castle Craig in zijn leven heeft gespeeld. In Nederland biedt Castle Craig ambulante verslavingszorg aan in de vorm van dagbehandeling, individuele therapie en groepstherapie.
Fotografie: Paul Tolenaar
De dag dat ik het boek ‘Beginnen met roken’ voorgoed dichtsloeg, zal ik nooit vergeten. En de plek waar dat gebeurde ook niet.
Het was op 5 november 2013, op mijn verjaardag, dat ik mijn laatste sigaret rookte. Ik weet ook nog waar ik stond. In de overdekte smoking hut bij Castle Craig in Schotland. Tegen iedereen die het wilde horen, zei ik: ‘This was my last cigarette. So long, nicotine.’ En tot op de dag van vandaag heb ik woord gehouden. Gemakkelijk was het niet, maar ik had het geluk dat ik op de juiste plek was om ergens mee te stoppen.
Er waren verschillende redenen waarom ik de grote stap durfde te nemen naar een leven zonder sigaret. Schandelijk genoeg stond niet mijn gezondheid op de eerste plek, maar mijn financiële situatie. Die was niet bepaald rooskleurig toen ik in Castle Craig werd behandeld. Daar kwam nog bij dat de gemiddelde prijs van een pakje sigaretten in Schotland rond de 9 Britse ponden schommelde, wat omgerekend op zo’n 11 euro kwam (de pond stond toen iets hoger dan nu). Ik rookte minimaal een pakje per dag en dat betekende dat ik per week bijna 80 euro kwijt was alleen al aan roken, terwijl ik voor 7 dagen nog geen 40 euro te besteden had. Tel uit je verlies.
En wat bracht het me? Precies.
Stoppen met roken is één ding, blijvend stoppen met een verslaving is wat de Britten another ballgame noemen. En dat wist ik uit ervaring. Zo’n 20 jaar geleden was ik van de ene op de andere dag gestopt. Op vakantie in Griekenland had ik het boek ‘Stoppen Met Roken’ gelezen van Alan Carr. Carr was tot 1983 kettingroker. Hij rookte volgens eigen zeggen meestal tegen de 100 sigaretten (!) per dag. In 1983 stopte hij definitief met roken door een bijzondere ervaring. Welke ervaring dat was, werd in het boek niet duidelijk. Daarvoor was hij na diverse stoppogingen altijd weer begonnen met roken ondanks het feit dat hij zich zelf in zijn boeken als een sterke persoonlijkheid omschreef. De methode in zijn boek, omschreven als The Easy Way-methode, sprak me bijzonder aan. Zo simpel was het dus.
‘Ter plekke bietste ik een sigaret’
Na drie maanden niet gerookt te hebben, vloog ik voor voor mijn werkgever Playboy Nederland naar Los Angeles om Playboy-oprichter Hugh Hefner te interviewen. Toen ik daar aankwam, had de goede man geen zin meer in het interview. Ik was dus helemaal voor niks naar Amerika gegaan. Het eerste wat ik deed, was ter plekke een sigaret bietsen van iemand en de dag daarna rookte ik weer een pakje per dag.
En dan wordt het 2013 en leer ik in Castle Craig dat wilskracht een slechte raadgever is als je wilt stoppen met een verslaving. Nadat ik op die bewuste 5 november mijn laatste sigaret had gerookt, deed ik in het kasteel mee aan de zogenaamde Smoking Cessation, die gegeven werd voor verpleger Guy Heath, en waaraan de clienten die serieus wilden stoppen met roken of waren gestopt vrijwillig mee konden doen. Want stoppen met roken is bij Castle Craig niet verplicht. Het wordt wel aangeraden. Of zoals te lezen valt op de Schotse site van CC: ‘We want our patients to leave Castle Craig at the peak of their health and to continue that way thereafter.’
Naast mijn financiële situatie en mijn gezondheid waar ik me zorgen over maakte, was er nog een andere belangrijke reden waarom ik wilde stoppen met roken. Voor anderen geldt dit misschien niet, maar voor mij smaakte sigaretten naar meer. En dan bedoel ik niet naar meer sigaretten, maar naar drugs en alcohol. Op de Smoking Cessations leerde ik dat je succesvol kunt stoppen met roken als je ook hier de principes van de twaalf stappen hanteert. Zoals stap 1, waarbij je je verslaving en de gevolgen erkent. Met andere woorden: waarbij je jezelf met de neus op de feiten drukt.
‘De trek gaat over en sneller dan je denkt’
En die feiten logen er niet om. Een week voordat ik was gestopt, had ik rond Castle Craig peuken van de grond geraapt omdat ik geen geld meer voor sigaretten had. Ik bedoel: dat je als zwerver uit een vuilnisbak eet, is al moeilijk voor te stellen, maar peuken verzamelen en oproken, is in mijn optiek nog een tandje erger. En dan al die belachelijke excuses die je maakt om te blijven roken, zoals de gewichtstoename die ontstaat als je stopt en waardoor je er minder gezond uit gaat zien. Daarbij vergeet je gemakshalve dat er 4000 chemicaliën in een sigaret zitten, waarvan er 69 kanker kunnen veroorzaken.
Ook leerden we om te anticiperen op momenten dat je trek in een sigaret krijgt. Je denkt dat die trek nooit over gaat, maar dat is dus wat je verslaving je toefluistert. Die trek gaat over en sneller dan je denkt.
Het is inmiddels 2017. Over een jaar vier ik mijn vijfjarig lustrum als niet-roker en geheelonthouder (van drugs en drank). En van alle verslavingen die ik tot op de dag van vandaag heb weten te bezweren, is roken de enige die af en toe kopjes geeft. Soms zijn er momenten dat ik ernstige trek heb in een sigaret. En tijdens die momenten denk ik altijd aan wat ik geleerd heb bij Castle Craig. In dat opzicht is het ook heel mooi dat CC het symposium Maak De Zorg Rookvrij ondersteunt die op 31 mei plaatsvindt in Utrecht.
En dan ga ik nu lekker geen sigaret roken.
